Mexico

 

Guadalajara

Je komt er over het algemeen via Mexico-Stad. Deze eerste 11uur is verder zonder problemen doorlopen, want toen ik nog maar amper in het vliegtuig zat, had ik al een gin-tonic binnen handbereik.. (Ik begon niet! Mijn buurman bestelde er eerst één!) Maar dan komt de nadorst..

Vervolgens de vlucht naar Guadalajara, in het kleinste vliegtuigje dat ik ooit heb gezien (De binnenlandse vluchten in Peru waren er niks bij!)

Dit betekende allereerst dat mijn huisgenootje Katharina me uitnodigde om mee te gaan met een georganiseerde fietstocht; Dat heb ik geweten! In principe was het niet anders dan de Friday Night Skate in Utrecht.. (wie kent m niet!?).. Een straat werd afgezet voor ons, en met muziek voorop reden wij in een stoet een rondje door de stad op de fiets! Meteen even een kijkje kunnen nemen waar mijn universiteit ed zit, dus al met al heel nuttig! Totdat we langs een drukke straat fietsten en ik opeens van rechts een enorme klap hoorde; Werd er gewoon een hond aangereden door een auto! Que horrible! Hij overleefde het drama, maar kwam daarna wel in extreem tempo op mijn fietsie afgerend.. PANIEK! Gelukkig wist ie me net te omzeilen en hoefde ik niet naar t ziekenhuis voor een flinke doses rabiës spuit!

We eindigden de fietstocht bij een cafeetje, en daar werd op het dakterras van het cafe een film gedraaid voor iedereen.. Cultureel verantwoord.

Integrate. Internationale feestjes!

Dierentuin. De bus was al erg genoeg, maar gelukkig was het daarbovenop ook nog 27graden.. Pff, AFZIEN! Dierentuin was wel heel leuk, meer te zien dan bij de Beekse Bergen rond deze tijd 😉 Dus na een hele dag dieren en Spaans, was Sanne ganz gesloopt!

Guadalajara is een grote stad.. Dat merkt men vooral aan het aantal zwervers dat zich in de straten begeeft! Nu mag het zo zijn dat mijn huis zich bevindt in een niet al te veilig deel van Guadalajara.. Dit betekent niet dat je vermoord wordt, of berooft, het betekent dat er meeeeeuilijk veel zwervers zijn! Bovendien hebben we het geluk dat de zwervers hun toilet hebben gevonden bij ons om te hoek.. Ook wel ‘poo-corner’ genoemd!:) Overal waar je door de stad loopt zie je mensen slapen op bankjes, onder kartonnen dozen, of gewoon op de grond. Ze bedelen ook voor geld, maar meestal stinken ze zo hard dat je ze al op een afstandje ruikt en net op tijd aan de andere kant van de straat kunt gaan lopen om ze te omzeilen.

 

Een tripje gemaakt naar het dorpje Tequila, waar tequila vandaan komt. Een flink onderschatte busreis later waren we daar en hebben we daar een beetje rondgewandeld (heel schattig dorpje!) om vervolgens een tourtje mee te pakken door het dorpje. Wederom was proeven een vereiste, en onze reisleidster wist overal een leuk liedje op te bedenken, dus moesten we in ons beste Spaanse haar nazeggen om vervolgens de alcohol achterover te slaan. Dat maakte alles weer een geslaagde dag!

Waar Maud en ik een fijn watergevecht hadden, omdat t FUCKING heet was.. Savonds zouden we bbq’en, en kon papa even al zijn mannelijkheid uitoefenen op onze BBQ.. Heerlijk gegeten, met uiteraard de nodige corona’s (vaste prik!) Donderdag nog een dagje marktjes kijken en terrasjes pikken en vrijdag, na een heerlijk pedicure voor mama en een manicure voor Maud (8euro, geen geld!) waren we klaar om met de bus naar t strand te gaan!

Aankomen in Guadalajara welteverstaan! Nog halfbrak en helemaal kapot was het weer tijd om de bus in te stappen om naar onze plaats van eindbestemming te gaan. Ik kon me nog van de vorige keer herinneren dat de bussen om 21u gingen, dus we waren rond 19u bij het busstation om de kaartjes aan te schaffen. Onze nieuwe welgewaardeerde vriend Ian was zo vriendelijk om daar met al onze meuk even af te zetten en vervolgens nog een laatste avondmaal met ons daar zou nuttigen. Mexico zou Mexico echter niet zijn als het niet weer helemaal misging met de planning. Eenmaal bij het busstation bleek dat de (goedkope) kaartjes voor de bus van 21u allemaal al waren uitverkocht en dat er nog wel precies (!!) 5 kaartjes waren voor de eersteklas bus, maar die vertrok wel om 20u al! Nouja, geen paniek uiteraard, maar toen werden we wel geacht binnen een uur nog een restaurantje te zoeken om wat naar binnen te werken. Maar, wij gaan geen uitdagingen uit de weg. Het restaurantje zat om de hoek, maar een HEULE trage ober en een grote bestelling resulteerde uiteindelijk in een hambo voor onderweg. Lekker wel, zaten we met zijn 5en met een dikke hamburger pp in de bus. Je had die man naast me moeten zien kijken! Toen ik m een hapje aanbood, sloeg ie echter toch af.. Raar verhaal. Maargoed, Guadalajara dus! Eerst een reisje van een uurtje of 8 naar DF, om vervolgens daar een theetje te doen, tandjes te poetsen en in de bus te stappen naar Guadalajara. Daar kwamen we voor het eerst tijdens onze reis op een schappelijke tijd in de middag aan, half 12 en er werden 2 taxi’s genomen naar de thuisbasis van mijn eerdere avonturen in Mexico: Casa Montenegro, ofterwijl, volgens de Pinche en mij: Nuestra pinche casa! Ondertussen woonde er nog welgeteld 1 persoon in huis waar ik ook mee samen had gewoond, maar die had wel met alle liefde en plezier over mijn laptop gewaakt, dus het warme welkom was er alsnog! Er werd ook meteen contact gezocht met de koning van alle feestjes: Emmanuel! Hij verzekerde me dat we elke avond gruwelijk op stap zouden gaan, beginnende met deze bewuste maandag. Eerst maar eens wat cultuur snuiven. De Exitjes moesten nog t een en ander aan souvenirs inslaan, dus we zijn naar San Juan de Dios gegaan, in het centrum: Een enorme markt, waar je zo’n beetje ALLES kan krijgen, 3 verdiepingen hoog, en absoluut brandonveilig. Er werd de ogen uit gekeken, maar relatief weinig aangeschaft. Arodi had ons vergezeld, en het bleek de volgende dag maar weer hoeveel het verschilt als je als groep van 5 meisjes met of zonder een kerel loopt. Holy bananen! Na San Juan de Dios en een kleine tour door het bloedhete centrum, namen we met z’n 6en een taxi (allemaal in één taxi ja), terug naar huis, om ons op te frissen en klaar te maken voor onze eerste stapavond. Dit echter niet voor we hadden gegeten waar ik de club al een hele maand lekker voor haar gemaakt: MIJN tacotent! Ik denk dat ik er de eerste 2 maanden van mijn verblijf in Mexico praktisch elke dag heb gegeten. Bovendien hadden ze superchille taciqueso’s, waardoor de toko een absoluut walhalla zou moeten zijn voor onze vega Lau! We besloten op Emmanuel te wachten voor we zouden gaan eten, en er maar meteen een aantal drankspelletjes tegenaan te gooien om een beetje in de sfeer te komen. Er waren ondertussen al wat nieuwe internationale studenten in huis komen wonen en er werd niet geschroomd om tequila, bier en sterk met jan en alleman te delen: GEZELLIGHEID! Om half 10 kwam Emmanuel eindelijk aankakken, waarna we een heerlijk avondmaal aan taco’s hebben verorberd, en vervolgens nog verder zijn gaan borrelen bij het huis van Arodi. We kwamen daar wel zeiknat aan, omdat het regenseizoen net even besloot in te vallen toen wij naar Arodi’s huis wilden lopen. Taxi’tje dus! Eenmaal daar begonnen de salsabenen toch een beetje te kriebelen en wilde men graag het Guadalajaarse nachtleven in. Bleek dat even een goeie tegenvaller! We hebben denk ik een halfuur in een taxi rondgereden, maar gewoon geen enkele kroeg was open! Ik kon me niet herinneren dat me dat ooit eerder was overkomen, maar iedereen was daarna ook zo gaar, dat het feestje waarschijnlijk niet meer echt van de grond zou zijn gekomen. Tukken dus, ook niet verkeerd! Met zn allen in een kamer, op 2 matrassen, lekker knus, maar the room was groot genoeg voor al onze meuk, dus je hoorde niemand klagen. Volgende dag was dinsdag, en dus vroegborreltijd! (U zult de vroegborrel niet verloederen is vast iets was één van de 10 geboden zou zijn, als Jezus ooit lid was geweest). Wij hielden er in ieder geval heilig aan vast! De hele dag een beetje gelanterfanterd, lekker ontbeten, van terrasje naar terrasje gehopt, wederom chille taco’s gegeten en vervolgens onszelf weer naar huis gegeven om te beginnen aan de 4e vroegborrel van de maand! BAM! Met Exitshirt in de aanslag, veel drank achter de kiezen (tip voor iedereen: Zorg dat je NOOIT als borrelmaat van Kaas eindigt!), en zelfs nog een rondje ‘wie-ben-ik’ met the pinche, was het tijd om een tweede poging te wagen tot een avondje stappen. Hoewel met pijn en moeite (omdat we de locatie verkeerd hadden) uiteindelijk wel gelukt! Een welkomstfeestje van de sjieke uni van Guadalajara (lees: veel overhempjes, en zelfs jasjes en dasjes!), waar 5 Nederlandse chicks even binnen kwamen gecrasht, zorgde voor veel vertier en jolijt! Inclusief bunny, dan wel Minnie Mouse oortjes en veel aandacht, vielen de ZVO’tjes van Kaas op een aantrekkelijke Mexicaan. Deze jongeman zou in eerste instantie een geschenk uit de hemel zijn, en daarna net zo makkelijk weer worden afgepist! De jongeheer in kwestie wilde ons namelijk wel even naar Tequila rijden de volgende ochtend. Wij hadden de intentie om daar de boel op zijn kop te gaan zetten, en het scheelde ons een ellenlange busrit als hij ons weg zou brengen. Prima! Om 4u snachts was het rond, Hector zou om 11u bij ons zijn om ons te escorteren naar de geboorteplaats van tequila! Hoewel je vaak niet van Mexicanen opaan kunt, stond hij (een halfuurtje te laat, dat wel) de volgende ochtend met een HUGE carro voor de deur! Bonjour! Wij allemaal lichtelijk brak die auto in, er werd nog even een vriendje opgehaald en we waren onderweg. Het motto van de heren bleek echter: BVO’tjes zijn een must! Dit leidde ertoe dat we om 12u smiddags alweer aan het bier in de auto zaten, met nog een hele middag tequila in het verschiet! Tja, alcoholisme komt ergens vandaan natuurlijk. Tequila dus! Na een halfuurtje rondgeslenterd te hebben in t lieflijke dorpje, werd ons een aantrekkelijke tour aangeboden en zaten we in een tourbusje in de vorm van een tequilavat! Deze was voorzien van een paaldanspaal in het midden, dus god weet wat die mensen van de organisatie voor ons op de planning hadden staan! In eerste plaats een rondleiding door een tequila fabriek. Wij liepen nog allemaal van de rit overgebleven bakkies weg te hakken, en door die prettige alcoholwaas was het in no-time alweer tijd om tequila te gaan proeven. Jeetje, er was geen houden meer aan, dit was de extra-vroegborrel 2.0! Nog een flesje tequila aangeschaft voor de weg terug, zaten we om 18u in de auto terug richting huis, want daar werd een heuse bbq voor ons georganiseerd! Mijn opa in huis, Octavio, had alles geregeld en stond met smart op ons te wachten! Wij waren alleen al knetterbezopen! Maargoed, daar smaakte het vlees niet minder om 🙂 The pinche zou the pinche niet zijn als hij ook weer voor die avond een feestje op de planning had staan, het was alleen jammer dat niemand anders van dat feestje af wist. Toen wij namelijk genoeg in de woonkamer hadden gedanst op onze eigen hitjes, en het tijd werd om een feestje te gaan bezoeken, werden we richting een huis gestuurd, waar niemand van een feestje af wist! Oepsie! Welkom waren we echter wel, dus we bleven lekker op zn Mexicaans hangen. Nouja, 3/5  van de club dan, want het was alweer lang geleden dat ik vroeg had gepiekt, en vandaag was zo’n dag, dus Slarie en ik zijn wat eerder afgedropen dan de rest. Merel bleek de held van de vakantie, en hield het het langste vol, en ik heb beloofd dat ik haar niet zou verneuken, maar laten we het er maar op houden dat Hector de volgende dag heel graag weer met ons mee wilde op stap. Toen iedereen eindelijk weer in staat was te bewegen de volgende ochtend, werd het plan gesmeed om naar Tlaquepaque te gaan, een schattige buitenwijk van Guadalajara, waar de laatste souvenirs nog werden aangeschaft. Dit was Kaat haar laatste dagje, zij zou savonds de bus pakken naar DF, om daar vrijdagochtend te vliegen. Maar eerst nog een dagje vol vertier! We eindigden wederom op het terras.. Waar de mannen aanwezig het nodig vonden om een flesje tequila aan te schaffen,  wij lekker aan de cocktails nipten, het spreekwoordenspel nog steeds niet bijzonder veel animo had, maar het broederschapsspel daarentegen nieuw leven in werd geblazen! En we gingen weer lam naar huis….

Op naar ons laatste gezamenlijke avondmaal! We besloten op sjiek te gaan, en lekker uit eten te gaan bij een tent met goeie wijn! Dat nekte ons nog bijna, aangezien we voor een groot deel door het geld heen waren.. Maar dat mocht de pret niet drukken, want we zetten onze avond voort bij een huisfeestje van een vriend van Sam (een van mijn oud-huisgenoten). Hij reed ons erheen, en zou Kaat vervolgens ook afzetten bij het busstation, dus dat was een chille deal. Wij hadden echter de tijd genomen voor ons etentje, waardoor we uiteindelijk maar een uurtje op het feestje hadden, voor we weer door moesten. Die bus zou tenslotte niet wachten. Onderweg werden we nog aangehouden door de politie, omdat 5 blanke chicks en 2 Mexicanen in een auto blijkbaar erg verdacht overkomt, maar Sam wist de politieman te overtuigen dat hij niet in vrouwen smokkelde, en we konden weer door. Eenmaal op het busstation hadden we uiteraard niet alle benodigdheden voor Kaat d’r buskaartje mee, waardoor het er nog even op leek dat ze haar bus niet zou halen, maar uiteindelijk werd de hele boel stop gezet voor een mooi Nederlands meisje in paniek, en waren we nog maar met 4en…

En we wilden nog niet naar huis! De grap van de eeuw kwam toen we aankwamen bij het feestje van Integrate zonder cash, maar waar we wel 70 pesos pp entree moesten betalen. Toen bleek de kracht van blanke schoonheid. We kregen namelijk gratis entree en gratis drank van de eigenaar van Integrate, die (zoals elke vent hem al voorging) als een blok voor Merel viel! Sam was een en al verbijstering dat wij dit als vrouwen op dergelijke manier voor elkaar kregen, en had een uurtje nodig om daar overheen te komen. Dus dansten wij ondertussen tot we erbij neervielen en lieten ons toen weer naar huis rijden door Sam, die de volgende ochtend gewoon om 8u moest werken.

Over die volgende ochtend gesproken, dat was het moment voor mij om te vertrekken.. Mijn vlucht vanuit Guadalajara zou om half 6 in de middag gaan, maar ik moest op tijd op het vliegveld zijn, en we hadden lekker uitgeslapen, waardoor er eigenlijk alleen tijd was om nog lekker te gaan ontbijten en nog een koffietje te doen bij mijn favoriete koffietentje. Arodi kwam ook nog even langs om afscheid te nemen, en voor ik wist was 6,5 maand in Mexico voorbij en moest ik op weg terug naar Nederland!

Boca de Iguanas

Afgelopen weekend had ik een heerlijk weekend in in Boca de Iguanas. Wij gingen op pad naar de heerlijke Mexicaanse stranden! En dat hebben we geweten. We vertrokken vrijdagnacht om 1u, in een (voor Mexicaanse maatstaven) luxueuze bus. Van de reis heb ik NIKS meegekregen, want toen we vertrokken deed ik mijn oogjes toe en ik deed ze pas weer open toen we er waren.. 9u oschtends.. Met al een fijn zonnetje aan de hemel! Snel even tentje opgezet (je bent een backpacker of je bent t niet), jezelf in je bikini hijsen en hop hop, naar het strand! Zonnebrand bleek niet overbodig, want het leek echt 348920938 graden op dat strand, maar lekker tourist-like hebben we de hele dag met een boekje en een snorkel (jaja!) aan het strand gelegen. Dit ter onvrede van Emmanuel, die ons vertelde dat Mexicanen alleen maar chillen, zwemmen en zuipen op het strand.  Er zou een open bar in de reis inbegrepen zitten, maar deze opende zich pas rond 22u savonds helaas, dus waren we half en half verplicht om een kokosnoot te kopen en die lekker leeg te slurpen.. Mmmm! Que dulce! Na nog een strandwandelingetje plus een heerlijk avondmaal van quesadillas met guacamole, a la fiesta! Savonds was er een party met dj op het strand, plus nog een kerel die heel stoer met vuur kon spelen!  Sochtends wakker worden met een kater, en uiteraard meteen door naar het lokale restaurantje voor Huevos a la Mexicana.. Dat gaf ‘op de eieren gaan’ een hele andere dimensie haha!

Voor smiddags hadden we op het programma staan om naar het krokodillenreservaat te lopen. Lekker over het strand slenterend zijn we die kant op gegaan.. (Een brabants kwartiertje bleek hier ook te bestaan, onder de naam Mexicaans halfuurtje, dus we zijn een halfuur langer onderweg geweest dan origineel het plan was). Op het strand een stuk verderop waren allemaal dode vissen aangespoeld.. En niet zomaar vissen, GIFTIGE! Van die vissen die zich opblazen als ze boos worden en dan gif spuiten.. [naam vissen]!  Toen we eindelijk bij de krokodillen aangekomen waren, stootte ik m’n teen aan een steen toen we pakweg 10minuten daar waren, en kon ik amper nog lopen.. Ik werd ‘vakkundig’ ingebonden en we hebben maar een taxi terug naar ons deel van het strand genomen..

Morelia

Dat was namelijk het weekend dat wij op pad gingen op de manier die absoluut verboden was door iedereen van kilroy: Wij gingen een weekendje weg, en we gingen met de auto! Een gehuurde auto welteverstaan! Dit werd me ten zeerste afgeraden toen ik daarnaar informeerde in NL, maar aangezien wij (Lizzy, Fiona, Danielle en ik) een charmante Mexicaan (Arodi) hadden weten te strikken om al het werk voor ons te doen (Lees: Auto huren, auto besturen, tanken, en al het verdere praatwerk) hadden wij er vol vertrouwen in. Waarom Arodi in vredesnaam met ons mee wilde? Omdat hij er doodziek van werd dat toeristen meer van zijn land hadden gezien dan hij! Fair enough… En chill voor ons! Dus ´op naar Morelia!´ vergeet ik nog bijna te vertellen over de bijna-dood ervaring die we hadden, want Mexicanen zijn echt randdebielen achter het stuur! Wij reden op een acceptabele 80km weg (veel te hard, dat wel), toen een auto ons tegemoet kwam.. Een andere auto wilde m inhalen, maar de eerste auto sloeg linksaf.. PICTURE THAT! Bijna fatale botsing.. En wij zaten in shock in onze ´Scarlet´ (zo hebben we onze auto gedoopt!).. Arodi heeft een kwartier bij moeten komen! Een en al spanning en sensatie in Mexico!

Morelia staat te boek als een prachtig stukje Mexico, waaromheen je op verschillende plekken miljoenen vlinders kunt zien (Voor intimi is dit de welbekende vlindertuin!).. Het is een attractie die je MOET hebben gezien als je Mexico bezoekt.. Dus wij gingen.. EN HOE! Het weer was ten tijde van vertrek niet optimaal, en ons was verteld dat de vlinders alleen vlogen bij goed weer, dus erg zeker van ons zaak waren we niet meer.

Eenmaal aangekomen (zonder tomtom, met ArodiArodi) installeerden we ons in ons hostel, waar we te horen kregen dat er dit weekend vanwege het slechte weer waarschijnlijk geen warm water was. Ajks. Alleen zonnepanelen en de zon scheen nu eenmaal niet. Props voor eco-tourism. Koude douche in de morgen dus! Na een all-inclusive ontbijtje (koffie), gingen we op weg naar de vlindertuin. Deze bevond zich helaas niet in Morelia, maar nog eens 3 uur (!!!!!) daarvandaan. En we mochten maar een bepaald aantal kilometers rijden met de auto, anders moesten we extra betalen. Na wat hoogstaande wiskunde bleek dat we het net wel of niet zouden halen, en off we went!

Eenmaal boven aan de berg aangekomen waar de vlinders zouden moeten zijn.. Bleek dat alles wat we eerder hadden gehoord over vlinders absoluut waar was.. Geen vlinders bij slecht weer. Ze hingen met bosjes aan de bomen, maar vliegen ho maar. Neerstorten behoorde wel tot de mogelijkheden, helaas met de dood als gevolg.. Arme vlinders.. Prachtig stukje natuur daar, dat wel..

Guanajuato

Guanajuato zou net als Oostelbeers ontzettend pittoresk moeten zijn, en daarmee een heerlijke toeristische trekpleister. En geen toeristische trekpleister gaat aan mij voorbij! dus wij met de bus daarnaartoe.. 4 uurtjes, maar de bussen hier zijn luxe met een grote L! For defs, zoals mijn huisgenootjes zouden zeggen! Dus wij ubercomfortabel in 4uur naar Guanajuato gereisd, om vervolgens een taxi te nemen naar ons hostel. We zouden slapen in de 6 girls-dorm, en daarmee een kamer delen met 3 andere meisjes.. Maar luckily was er verder niemand die reserveringen had voor onze dagen, dus hebben we die kamer all to ourselves! Na een heerlijk taco-restaurantje op te hebben gezocht, deden we de oogjes lekker op tijd toe (echt waar!), om de ochtend vroeg te beginnen.. Deze keer MET warme douche EN een geserveerd ontbijt! En voor een hostel is dat luxe kan ik je vertellen! Danielle is onze tourguide, ´walking Lonely Planet´ noem ik haar wel, en heeft ons vandaag fantastisch door heel Guanajuato geleid. En de LP heeft niet gelogen, het is een fantastisch mooi stadje! Toeristisch, dat wel, maar daarmee ook relatief veilig! We hebben het museum van Diego Rivera bezocht, een berg beklommen, heerlijk geluncht, de callejon de besitos (waar de balkons zooo dichtbij elkaar staan dat je elkaar kunt kussen) en het legende-museum bezocht.. Een flinke drukke dag! We hebben de dag afgesloten bij ee nrestaurantje dat aangeraden werd door onze wandelende Lonely Planet, en zijn lekker gaan bieren op ons heerlijke dakterras.

 

 

Veracruz, stad van het water

Op zaterdagavond was ik aan t chillen bij Micaela (vriendinnetje uit Bolivia). Zij vertelde me dat ze de volgende dag naar Oaxaca zou gaan met haar broer. Lekker een weekje aan t strand chillen.. Ze zocht nog mensen om mee te gaan.. Of ik niet mee wilde? Prachtig plan, al zeg ik t zelf.. Maar Mexico zou Mexico niet zijn als dat niet nog 1000x zou veranderen. Het enige wat ik gepland had staan voor die periode was mijn verjaardagsfeestje… Maar dat was snel genoeg gecanceld voor een weekje aan de playa’s! Uiteraard, vertrokken we de volgende dag niet. Mañana, mañana. De dag daarop stond ik om 15u gepakt en bezakt klaar om naar Oaxaca te gaan. Tegen de tijd dat ik bij Micaela’s huis aankwam, was het plan rond naar Veracruz te gaan. En in plaats van met 3en zouden we nu met 5en gaan.. Nou, prima, hoe meer zielen hoe meer vreugd! Uiteindelijk hadden we om middernacht te bus naar Puebla, en moesten daar overstappen op de bus naar Veracruz. In eerste instantie was het plan om te gaan roadtrippen, op het strand te slapen, dat soort zaken. Ook dat was ondertussen van de baan. De ouders van Yuyo (reisgenoot nummer 5) wonen in Veracruz en we zouden daar slapen. Cheap…

… Want Veracruz bleek een waar paradijs! eenmaal aangekomen werden we opgehaald door de PRIVE-CHAUFFEUR van de familie Yuyo en de komende dagen zou het ons aan niks ontbreken. Ontbijt stond sochtends klaar, als lunch werd t ene na het andere heerlijke gerecht klaargemaakt en savonds gingen  we uit eten, wat uiteraard werd betaald. Mica en ik stonden regelmatig met ons portemonneetje klaar, maar dat werd heel makkelijk weggewuifd.. Er was maar een regel: Er wordt niet door jullie betaald.

 

Eten was niet het enige waar we in werden voorzien. Verschillende plannen passeerden per dag de revu over wat we de dag erop zouden doen. Altijd was het plan vroeg te vertrekken.. Nooit werd dat plan volbracht.. Rond een uurtje of 1 vertrokken we naar 1. een middagje raften 2. een dagje naar het mooiste strand van de wereld 3. een dagje dorpjeshoppen 4. een tripje naar de waterval uit de film Apocalyps. Het was zo gek niet, of wij werden er mee naartoe genomen. En de tripjes waren ook niet om de hoek, nee… Onze bestemmingen waren vrolijk 2 tot 3 uur rijden! En dat met 9 mensen in een auto! (De dikste auto die ik ooit heb gezien.. Dat wel.. Met aansluitingen voor Ipads en uiteraard een schermpje voor dvd’s)

Ook op alcoholisch gebied stelde Veracruz niet teleur. Yuyo en papa bleken ware alcoholisten, eindelijk Mexicanen die bier konden waarderen! Beter kon niet.. Aangezien t vakantie was, begon Yuyo al vrolijk bij het ontbijt aan t bier. Lifestyle of the rich and the famous! Papa vond t fantastisch dat ik uit NL kwam, aangezien Heineken de lokale bierfabriek op had gekocht in Veracruz en nu de 2e grootste omzet draaide que bier. (Waar komt de naam Heineken vandaan? Is dat een streek? eeeeh. Nee haha!) Naast bier werd er ook in cocktails goed voorzien. In Veracruz kun je namelijk cocktails afhalen alsof het Chinees is.. Serieus. Cocktails to go! En niet rondhangen, meteen oprotten als je je bestelling in ontvangst hebt genomen.

Vele avonden bleven we thuis om daar onder t genot van alcoholische versnaperingen te ondervinden, maar we zijn ook een avond naar de beste ‘club’ van Veracruz geweest. Nou, dat heb ik geweten.. Bier was uit den boze, wijn kon je niet bestellen, dus het was sterk sterk sterk wat ik weg moest zien te werken.. Niet mijn sterkste kant, kan ik je vertellen (gniffel, gniffel). Whiskey soda’s en Jager-bully’s waren niet om aan te slepen.. En om 5u viel ik in een coma die dicht tegen alcoholvergiftiging aanzat geloof ik..

 

 

 

 

Tepic

 

Voor cheapass tickets naar het strand vanaf Guadalajara, moet je in Tepic wezen. Heerlijk pittoresk dorpje, op 45 minuten van de zee. (Mexicaanse minuten welteverstaan, dus dat betekent anderhalf uur) De eerste dag heerlijk de toerist uitgehangen en op een toeristenbus gestapt om het dorpje via de gemakkelijkste manier te bezichtigen. We eindigden op een berg dat een supermooi uitzicht op het dorpje en de omgeving liet zien, en dat gaf me mooi de kans om mijn panorama-view-stand op mijn camera uit te proberen! Check! Vervolgens weer afgedaald naar t dorpje, om wat musea te bezoeken en wat te winkelen. Daar kwamen we erachter dat je je binnen 2 uur met de bus in een andere tijdzone kunt bevinden! Het was plots een uur vroeger, dus dat uurtje hebben we mooi meegepikt om op een terrasje mensen te kijken. Klein smetje op de dag was dat Lizzy een blaasontsteking had ontwikkeld, maar gelukkig weet ik nu zo’n 50 wc’s in Tepic te vinden. Ook best avontuurlijk! Savonds lekker uit eten, met uiteraard mariscos op het menu! Na de hele dag gestalkt te zijn via de telefoon door een ober die met ons op stap wilde, hebben we een taxi genomen naar wat de taxi-chauffeur dacht dat geschikt was voor ons. Helaas, het was zondag, wat betekende dat er geen bruisende avond op de planning zou staan, en de eerste 3 kroegen die de beste man ons aanprees, bleken dan ook dicht te zijn. Vervolgens in een leuk kroegje geeindigd.

Volgende dag weer vroeg uit de veren om mooi de hele dag met onze billen aan t strand te liggen! Heerlijk! prachtig strand, met heel weinig toeristen! Vakantie was voor iedereen net voorbij en bovendien was het maandag, dus geen hond te bekennen op dat strand (Hoewel, honden waren er meer dan mensen!) Beetje zonnen, beetje lezen, beetje zwemmen, je kent het wel, de Europese toerist op het strand! Smiddags geluncht aan t strand, waarna Lizzy’s blaasontsteking een pijnlijke vorm aan begon te nemen. Dus zijn we terug naar het dorpje gegaan om een farmacia te zoeken met shizzle tegen blaasontsteking!

Chiapas baby!

Mijn Mexicaanse ‘maat’ en ik, zouden een reisje maken naar Chiapas, waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Nu is afspraken maken met Mexicanen niet het makkelijkste wat er is.. Mijn vliegticket was al een keer van datum veranderd, en nu had meneer op de valreep een hertentamen op dinsdag, terwijl ik op dinsdag naar Tuxtla zou vliegen.. Er stond me dus 2 dagen van complete self-entertaining te wachten.. Maar dan wel in het mooiste gedeelte van Mexico! omdat ik er een beetje vanuit was gegaan dat hij me wel de mooiste plekjes zou laten zien daar, was ik dus 0 voorbereid.. Maar met de Lonely Planet in de aanslag, en vastberaden geen uitdaging uit de weg te gaan, stond me dan toch 2 dagen van soul-searching in Chiapas te wachten. 2 dagen waarbij ik alleen mezelf als standaard-aanwezig had, en dus ook mezelf moest zien te vermaken.

Ik landde om 9u sochtends in Tuxtla, om daar meteen een (dure) taxi te nemen naar Chiapa de Corzo, aangezien daar mijn eerste attractie was gevestigd. Cañon de Simultera is een prachtig mooie omgeving die je per boot kunt bezoeken.. Een soort grand canon, maar dan vaar je er tussendoor en kom je onderweg de meest fantastische beesten tegen! Krokodillen, allerlei vogels en vissen zijn onder andere vastgelegd op mijn nieuwe roze cameraatje!

[Waar ik wel gelijk achter kwam, is dat je gedoemd bent tot erg veel ´breezer-sletje-periode-foto’s’, die je dus zelf maakt, van jezelf!]

Easy peasy lemon squeezy om vrienden te maken als je alleen bent, en ik reisde met een Italiaans stel van Chiapa de Corzo naar San Cristol de las Casas, mijn eindbestemming voor de dag. Ik was er al om 15u smiddags, en heb de rest van de dag gebruikt om daar lekker de toerist uit te hangen en het dorpje een beetje te onderzoeken en mijn tripjes te plannen voor de volgende dag. Ik werd om 6u sochtends voor mijn hotel verwacht, dus op stap gaan zat er die avond niet meer in. Niet dat ik niet werd uitgenodigd, want toen ik mijn diner zat te nuttigen (alleen, wederom) werd ik met het gezelschap van een Mexicaan verblijd, die 2u met me heeft zitten kletsen en me vervolgens mee vroeg om te gaan salsa dansen.. Dat zat er dus helaas niet in.

De volgende ochtend was het vroeg dag om vervolgens de hele dag vermaakt te zijn met DE toeristische attracties van Chiapas. In de bus een andere Mexicaan ontmoet die me de hele dag een beetje op sleeptouw nam (wij waren de enige 2 die alleen reisden) en hij had een dikke camera, waardoor mijn foto’s meteen een stuk aantrekkelijker werden! Over Aguas Azules en Palenque bleek in de reisbrochures niks gelogen. Prachtige plekken om ooit nog eens te bezoeken als je de kans krijgt, ECHT!

De volgende dag op mijn dooie akkertje heb ik ontbeten en daarna de bus terug naar Tuxtla gepakt. Ik wist dat hij in San Fernando woonde en stuurde hem een berichtje via fb dat ik daar een taxi zou pakken en een beetje rond zou wandelen tot hij me zou vinden. (Ik nam aan dat t zo’n beetje de grootte van Oostelbeers was.. De eerste fout..) Eenmaal daar ging ik 50 jaar terug in de tijd.. Koffiecafeetjes bestonden er niet en een blank meisje hadden ze al helemaal nooit gezien. Ik was daar een pure attractie! Ik zat maar in mijn taco-tentje met m’n limo moed in te drinken (bier durfde ik niet te bestellen),  om vervolgens te vragen of er ergens een internetcafe in de buurt was.. Godzijdank zat ik er tegenover! Wiler had me gecontact dat ik een nummer kon bellen om hem te bereiken, en toen ik dat deed kreeg ik m meteen aan de lijn. Hij kwam me wel ophalen.. Bleek 2 straten bij me  vandaan te wonenen! Toch een klein wereldje in San Fernando. Ondertussen was ik nog steeds de attractie van alledag, en Wiler samen met mij, omdat hij naast me liep. Een hele beleving! De rest van de dag heeft hij me zijn dorpje min of meer laten zien, waaronder het winkeltje van zijn tante, de 2329 huizen van de rest van zijn familie en een familiediner bij zijn oma, waarbij zijn kleine nichtje me aankeek alsof ze een alien zag.. (Ze heeft me ook niet durven begroeten). Vervolgens stuurde mama Wiler ons op pad om de ingredienten van het lokale drankje te gaan halen, en mocht ik kennismaken met de driving-skills van wiler.. Hi-la-risch! Hij heeft geen rijbewijs, maar kan dus wel autorijden (in een automaat althans) en heeft ons meerdere malen vastgereden in een eenrichtingsweg (echt, ik heb me kapot gelachen!) Toen we van dit ritje bijgekomen waren, en ik de hele familie had ontmoet tijdens het familiediner, nam hij me mee terug naar Tuxtla, om daar het nachtleven te proeven.. Nouja, soort van dan, want dat hield in dat we in een parkje gingen chillen met salsa muziek op de achtergrond, om na een paar biertjes rustig een dansje te wagen (wederom, hilarisch!). De taxirit daarheen was ook een hele escapade, want in San Fernando doen ze alleen aan gedeelde taxi’s, dus je moet wachten tot 4 mensen naar dezelfde bestemming willen om te vertrekken (ze zijn dan wel spotgoedkoop!)

De dag daarna stond op de planning om de ranch te bezoeken van de oom van Wiler (zijn hele familie woont bijna in San Fernando, ik kreeg sterke deja-vu neigingen naar de familie Rooijakkers in Oostelbeers) Omdat ik savonds naar DF zou vliegen, moest ik een beetje op tijd terug zijn.. De ranch van Wilers oom bleek een enorm uitgestrekt stuk grond te zijn, inclusief bergen, koeien, prachtige natuur en een half afgebouwd huis (de bouw lag al 5 jaar stil om onbepaalde redenen…) Dat resulteerde in een middag heerlijk chillen in de schaduw (de zon was niet te harden!) en heel kinderlijk fikkie stoken, waarbij we bijna het hele huis in de hens hadden gezet.. (eigenlijk alleen achteraf grappig…)

Eenmaal terug in Wilers huis werd ik aangenaam verrast door Wiler’s mama’s versie van goeie soep, waarbij vervolgens de HELE familie (inclusief Wilers zusje en 2 mensen die ik nog nooit eerder had gezien) in de auto werd gepropt om mij af te zetten op het vliegveld.. Toegegeven, familiemensen zijn het wel, die Mexicanen. Uiteraard was het allemaal lichtelijk genant voor mij om afscheid te nemen van al die mensen, maar toen ik me daar dapper doorheen had geslagen was het wachten op de laatste uurtjes voor ik weer herenigd zou zijn met mijn eigen familie!

DF

Papa, mama en Maud waren al geland voor ik zelf in het vliegtuig stapte, en ik heb de hele dag gebeden dat ze ook daadwerkelijk in het hotel zouden zijn als ik daar om 1u snachts aan zou komen. Mijn twijfels bleken absoluut ongegrond, want toen ik aanklopt bij kamertje 904 kreeg ik gewoon een slaperig Maudje in mijn vizier toen de deur open ging.. Dikke (slaperige) knuffels en wat geklets (in het NEDERLANDS, eeeeuwen geleden!) en op naar de kamer van los padres! Wederom knuffels en veel geklets, waarna ik besloot iedereen maar even verder te laten slapen (het was ondertussen half2 snachts)..

Eenmaal wakker sochtends op weg naar t ontbijt. Om even bijgepraat te worden van beide kanten en bij te komen van al het gereis! Taxi’s in DF worden vanuit het hotel geregeld, en we maakten meteen kennis met onze fijne sjoof, die ons de komende dagen heel Mexico-Stad (nouja, bijna dan) zou laten zien! Er werd meteen een dealtje gemaakt voor de dag erna, wanneer we naar de piramides van Teotihucan zouden gaan! Meneer zou ons er met plezier naartoe brengen.. Maar eerst het centrum van Mexico Stad maar eens bezoeken.. Nou, dat hebben we geweten! 6000 musea verder en ontzettend op zoek naar een terrasje werden we nagefloten door zo’n beetje alles wat benen had. Het weer in Mexico stad is voor Mexicaanse maatstaven niet heel fantastisch, maar Nederlandse maatstaven liggen uiteraard heel anders, vandaar dat wij allemaal vrolijk met blote benen/armen rondliepen. Que interesante!

De eerste avond uiteindelijk gegeten in het duurste, meest niet-Mexicaanse restaurant van de hele trip, waar we pp een biefstuk van 400 gram voorgeschoteld kregen.. Ai carnemba!

De Piramides! een hele trip op zich, want Teotihucan ligt op een dik uur rijden van DF. Eerste stop was een plek waar we een rondleiding kregen over de herkomst van Tequila en zijn broertjes en zusjes.. Proeven was uiteraard een must, en dat resulteerde erin dat we uiteindelijk de halve souvenirshop leeg hadden gekocht! alles in de taxi geladen en op naar de volgende stop.. De piramides! Piramides zijn er om beklommen te worden, en tussen de zuchtende en steunende Mexicanen deden we dat dan ook! Niet een, maar twee werden er in de bloedhitte door ons onder handen genomen.

Na 2 dagen werd er geklaagd dat de dagen te weinig zonne-uren besloegen, dus of we op dag 3 in een park konden chillen om wat zon te pakken.. Alles kan geregeld worden, dacht ik.. Maar dat park was geheel betegeld, en we hadden alleen een hoop zand om op te gaan liggen.. en daar wilde ik mijn nieuw aangeschafte Mexicaanse kleed niet aan verspillen, dus hebben we ons maar teruggetrokken op het terras.. Tot we om 14u de bus pakten naar Guadalajara! 7u de tijd om bij te komen en uit het raam te kijken, in de meest luxe bus die ze ooit hadden gezien! (ik had t 100x gezegd van tevoren, maar uiteraard werd ik niet geloofd..)

Alles moest enigszins low-budget, maar dat is met Fiona en Danielle bijzonder lastig. Ze hadden weliswaar een 4-sterrenhotel gevonden met een dikke korting, deze ging niet meer op toen Lizzy en ik wilden boeken. Wij hadden dus een hotel in de buurt, dat stukken goedkoper was. Maar Mexico zou Mexico niet zijn als er niet vanalles werd gewijzigd aan de plannen. Na een busreis van een uurjte of 6 a 7 kwamen we aan in Mexico City. Dit was al na de nodige trammelant, want Fiona had zonder te vragen retour tickets geboekt voor ons, en nu zouden we dus op woensdag terug moeten naar Guadalajara, terwijl wij nog door wilden reizen naar Huasteca! Met behulp van Lizzy’s Mexicaanse bf, werden de tickets uiteindelijk gewijzigd, en was alles weer koek en ei. Mexico City dus.. We kwamen aan op zondagavond, hongerig en moe.. En toen bleek dat Lizzy en ik allebei niet het Inge-gen bezitten: wat zoveel betekent als uitstekende voorbereiding (Ik vrees dat je me hebt verpest voor het leven haha 😉 We wisten half half hoe ons hotel heette, en dat het 2 blokken lag van het hotel van Fiona en Danielle, maar het adres, geen flauw idee! De taxi-chauffeur wist t ook niet.. Dus we besloten maar even te vragen bij het hotel van F&D of ze er ooit van gehoord hadden.. Uiteraard niet, maar waarom verbleven we niet in het hotel van onze vriendinnen? Omdat we de actie net mis hadden gelopen.. Geen probleem, voor ons werd dezelfde actie in werking gesteld, en we zaten relatief goedkoop in een 4-sterrenhotel! Inclusief dik restaurant, kingsize bed pp en een roomservice mannetje die we voor alles naar de dichtsbijzijnde super konden sturen! DIKKE PRIMA!

Eerste nacht dan ook overleefd met alles erop en eraan.. Om vervolgens door de wandelende lonely planet Danielle Anderdson door Mexico City te worden getoerd! Reizen deden we via de metro, en dit zorgde zeer zeker voor het nodige entertainment.. Een kleine greep uit de gebeurtenissen: verdwaald in Cuatro Caminos (Danielle was er op dat moment niet bij, duh), aangerand door een zwerver, gestalkt door een andere zwerver, kindjes starend naar je alsof ze een geest zien (Lizzy en Fiona zijn dan ook behoorlijk bleek) en met 40 mensen op een vierkante meter. Wat een feest!

Andere bezigheden om ons te entertainen voor het eigenlijke concert op dinsdagavond plaatsvond: Palacio Nacional, hoogste toren van Mexico voor een schitterend uitzicht, Museo de Antropologia, waterfietsen in Parque Chapultepec, winkelen, een zwarte magie markt, veel nagefloten worden, een drankje hier en daar, en voor je het weet was het dinsdagavond.

Lizzy en ik hadden om 21.30 een bus naar Xilitla, ons aangeraden door Sam, een van mijn huisgenoten, en we zouden de dag doorbrengen met Ivan, een neef van Lizzy’s bf, omdat hij in DF woont en ons mooi rond kon toeren! Om 12u stipt was hij bij ons hotel, veel te vroeg voor een Mexicaan, en hier hadden we absoluut geen rekening mee gehouden. Meestal zijn ze tussen een uur en anderhalf uur te laat! Hij had een vriend mee, met auto, dus we hadden een privé chauffeur en gids voor de dag! Helemaal super! Uiteindelijk hebben we el Museo de las Belles Artes bezocht, in Coyoacan de locale drankjes genuttigd, en vervolgens Pozole geprobeerd in een typisch Mexicaans restaurant! Helemaal kapot en klaar voor de busrit namen we een taxi die ons naar het busstation zou brengen en ons compleet afzette (uiteraard). 300 pesos voor 10 minuten.. Pvd.. Dus daar ging al mijn geld heen!

Puerto Vallarta

 

Wederom 5u wegkijken (maar wel in een chille bus..!) voor we uiteindelijk in Puerto Vallarta aankwamen! Ik had daar een hostel gereserveerd, en dat bleek echt het schattigste Mexicaanse onderkomen dat we tot nu toe hadden gezien! Echt heel chill! sOchtends kreeg je je ontbijtje voorgeschoteld (afgewisseld pannenkoeken of eieren, als je t voor elkaar kreeg tussen 8 en 10 beneden te zijn) en verder stond het weekje Vallarta in het teken van:

veel wandelen, veel zon, veel lekker eten, nog meer corona’s, mooie stranden, minder mooie stranden, enge honden, aardige mensen, mensen die hun was deden in het riviertje, veel geouwehoer in het hostel, veel drank in het hostel, papa en zijn Engels, Mexicaanse moederdag, een dagvullende boottocht, veel Mexicaanse nummers erbij in mijn telefoon, veel nagefluit, weinig gestudeerd, wel veel gelezen..

.. Al met al een heerlijke week aan t strand!

Xilitla

Toegegeven, de busreis was verschrikkelijk. Lonely planet had al gewaarschuwd dat alleen 2e klas bussen naar Xilitla reden, maar aangezien we ons ticket bij Primeraplus hadden geboekt, verwachtten we toch de nodige luxe. Grapje zeker. Geen chille stoelen, geen eigen headset, geen drankjes en hapjes, en vooral enorm veel kinderen om me heen! HEL WAS HET! Lizzy slaapt overal, en ik heb normaal gesproken ook weinig problemen, maar nu heb ik 4 films gekeken tot het eindelijk 6 uur sochtends was en we op plaats van bestemming waren. Wederom backfire by lack of preparation.. We hadden geen hotel of hostel geboekt en hadden alleen een lonely planet met aanbevelingen, verder heel weinig. Er lag een enorm hotel aan onze voeten, maar het leek erg duur en er was geen taxi te zien in de wijde omtrek. Lachen.

Na een beetje rondgedwaald te hebben in een dood dorpje (tja, 6uur is voor Mexicanen een tijd die op de wekker niet voorkomt) kwamen we een verdwaalde taxi tegen, die ons naar Hostel Tipis zou moeten brengen. Alleen, had hij daar nog nooit van gehoord! Gelukkig lag het dicht naast een ander hotel, en besloten we daar maar naartoe te gaan. Casa Caracol, bleek onze hemel voor de komende 4 dagen! We kwamen aan bij het kampement om 6.30, klopten aan bij de eerste deur die we tegenkwamen, en konden onszelf vervolgens settelen in een van de TIPIS!! (!!!) Echt fantastisch! Op dat moment voldeed alles, maar toen we een halve dag later wakker werden, bleken we in de 7de jungle-hemel! Voor iedereen onder ons die niet van kamperen houdt, geen aanrader, maar voor de rest, ZORG DAT XILITLA OP JE TO DO BEFORE YOU DIE- LIJST STAAT! Een oase van prachtige natuur en hippies, wat de ideale combinatie voor een supervette 4 dagen zouden worden. In eerste instantie zouden we maar een dag blijven in Xilitla, maar we waren er uiteindelijk niet weg te slaan! Watervallen, jungle, boomhutten, Posas (natuurlijke bronnen), en een uitstekende gids in de vorm van de eigenaar van de tipi’s, brachten ons een fantastische plek. Sam had het ons al aangeraden, we moesten naar de jungle met surrealistische architectuur in de vorm van trappen die nergens heen leiden, en dan het liefst onder invloed van paddo’s! (ofterwijl, champinones magicas en espanol!) Helaas voor ons was het niet het paddo-seizoen (te weinig regen), dus we moesten geheel op eigen kracht door de jungle stuiteren. Ik werd omgedoopt tot Rambo, en alles ging van een leien dakje! Vervolgens, na een welverdiende pizza voor 5 personen die ons welgeteld 349838473 calorieen rijker, en maar 8 euro armer maakte.. Werden de plannen voor de avond gesmeed. Het hotel verderop had een zwembad en de eigenaar van ons hostel wist iemand die daar werkte en die het snachts wel voor ons kon openen. Dit resulteerde in een dikke fiesta van 11 tot 6, met letterlijk ALLES wat god verboden had. Voor details, nouja, laten we maar zeggen, je wil het niet weten! Maar bezoek voor Xilitla en je ervaart t allemaal zelf (Merel, Laar, Lau en Kaat, ik zeg GAAN!) Het is het allemaal waard! Ook dat we de 2 dagen die ons restten geheel nodig hadden om bij te komen van die ene dag! Maar er was mooi weer, lekker eten, bier en sieradenkraampjes, dus wat wil een mens nog meer? Na een pijnlijk afscheid, en een belofte om zeker terug te komen,restte ons alleen nog de 17urige busreis via Mexico City terug naar Guadalajara… Een ware ‘pain in the ass’, maar wat was het het waard… Of zoals de Mexicanen zeggen: Vale la pena!

 

Durango

Mijn kleine zusje zag er als een berg tegenop, maar ikzelf vond het FUCKING vet dat we eindelijk richting de noordelijke staten van Mexico zouden vertrekken. Elk reisbureau in Nederland zou dit grapje afraden, maar waarheidsgetrouw is er echt maar weinig verschil met andere staten als je het mij vraagt: Er waren veel andere toeristen die we hebben ontmoet, alle Mexicanen waren heel aardig, er was overal pittig eten te krijgen, en ik heb geen hond gezien met pistool of iets in die richting!

Het noorden dus, off we went! Ik zou zaterdagochtend aankomen door met de nachtbus te reizen en Arodi zou met op z’n scooter (jaja, SCOOTER!) op komen halen. Ik had twee stoelen voor mezelf en dus een uitstekende nachtrust, maar toen ik om half 7 wakker werd had ik een verontrustend smsje van Lizzy.. Arodi was niet thuisgekomen na een avond stappen, en ze kon m niet bereiken: Dus ze had geen idee of ie me op zou komen halen, maar ze had ook geen idee van t adres van Arodi’s ouders huis. Aii, problemo. Ik bedacht me dat er niks anders opzat dan te wachten op Arodi en dat deed ik dan ook tot ie 10 minuten later straalbezopen aankwam. Niks aan t handje, maar de avond stappen was wat uitgelopen en hij had maar een taxi genomen omdat ie niet meer op de scooter mocht wegens een te hoog percentage aan alcohol (duh). Goed begin van de dag!

Vervolgens, nadat Arodi zijn roes had uitgeslapen, werden we door zijn vader mee op sleeptouw genomen naar Durango’s mooiste natuurlijk schoon! Echt fantastisch..! Hoewel de noordelijke staten vrij droog zijn en bovengemiddeld veel woestijngebied zijn, is er hier en daar toch nog plek voor wat groen, en die plekjes hebben we zeker gevonden! Bovendien, overal mag gezwommen worden en dat hebben we dan ook de rest van de dag zo’n beetje gedaan. Arodi bleek erg op zijn vader te lijken en mij en Lizzy graag in de zeik te nemen.. Dat bleek tijdens de lunch, uiteraard taco’s. Papa Arodi bood Lizzy een apart uitziende taco aan en vroeg haar te proberen. Lizzy is vrij panisch met vreemd voedsel, dus ze wilde in eerste instantie absoluut niet, maar probeerde later toch.. Ik uiteraard ook: Wat bleek, onze taco’s waren gevuld met gestold varkensbloed; erg jammie. Ahum. Geen aanrader! Het lijkt een beetje op chorizo, dus vergis je vooral niet, want t smaakt absoluut niet zo! Na nog een aantal uurtje zwemmen, werden we in Arodi’s huis verblijd met een heerlijk diner klaargemaakt door Arodi’s moeder. Deze keer wél jammie!:)

s’Avonds nog een kleine poging gedaan te gaan stappen.. Met een volgeladen jeep (lees: 18 personen) naar een huisfeest in de buurt, inclusief zwembad, dj en veul Mexicanen. We werden versierd bij het leven, of tenminste ik, want Lizzy werd geflankeerd door Arodi. En als zij stonden te tongen, want ik stond hopeloos alleen. Niet chido! Rond een uurtje of 3 weer op huis aan, omdat de volgende dag wat bezienswaardigheden van Durango te bezichtigen. Dit was nadat ik de eerste helft van t Nederlands Elftal tegen Portugal had gezien, dus ik was niet het beste gezelschap, maar tegen de tijd van diner zette mama Arodi weer een heerlijk diner op tafel en was alles vergeten en vergeven.Life’s all good! Na een aardige discussie in het Spaans over de legalisatie van drugs in Mexico was t tijd voor afscheid en hadden Lizzy en ik ons weer in onze comfi bus-outfit gehesen. Buyaaa!

Chihuahua

8u verder werden we om 5u sochtends gewekt in de bus en stonden we op Chihuahua’s busstation, en bleek dat we geen rekening hadden gehouden met een uur tijdsverschil.. We waren naar Chihuahua gekomen om met de enige trein in Mexico, de Chepe, van Chihuahua naar Los Mochis in Sinaloa te reizen. Een blijkbaar adembenemende reis door Mexico’s woestijnlandschap, inclusief Mexico’s grand canyon ‘Barranca del Cobra‘ genaamd. Echter, we hadden ons hele reisschema gebaseerd op een 2 jaar oude Lonely planet, en daar zat onze eerste fout. Eenmaal aangekomen bij het station waren we op de minuut op tijd om te trein te halen, terwijl we dachten dat we een uur te vroeg waren. Karma’s a bitch, maar niet voor ons! Dus om 6u sochtends zaten we veilig in de trein naar onze eerste stop, Creel. Onderweg naar Los Mochis zouden we enkele stops maken, waar we dan zouden overnachten, en bezienswaardigheden zouden bezoeken, om vervolgens de volgende dag dan weer de trein te nemen. Onderweg naar Creel hebben we voornamelijk geslapen, ook omdat dat niet het spannendste deel van de treinreis was. Eenmaal in Creel kwamen we in een ingeslapen dorpje terecht, waar we werden opgevangen door een kerel die wel een hotel voor ons had. Samen met 2 andere backpackers, besloten we daar te overnachten, voornamelijk omdat het spotgoedkoop was. Bovendien bood het hostel ook tours aan, maar wel pas vanaf 4 personen. We besloten te team up’en met Dinora en Franz (een Mexicaans-Duitse rela) en werden uiteraard verschrikkelijk misleid. De gids vertelde ons dat we met de auto naar een plek zouden gaan en vanuit daar nog een stukje zouden lopen. Dat ‘stukje’ bleek 3 kilometer op en af een berg hiken te zijn. Naar warmwaterbronnen, dat dan weer wel, maar oh oh oh, wat was het afzien! Helemaal de reis terug, die berg-op was, was echt verschrikkelijk lang en moeizaam! Eenmaal boven was t kwestie van snel een restaurantje zoeken, douchen en onder de wol voor de volgende dag.

Want dan zouden we om 9u vertrekken naar  Divisadero, een schijnbaar prachtige plek vanuit waar we de eigenlijke Barrancas del Cobra konden bezoeken. Dat bleek zeer de moeite waard! Lizzy en ik zouden om 1u de trein nemen naar El Fuerte, dus hadden alleen de ochtend te besteden, maar we hebben echt een supermooie tocht langs de rand van de Mexicaanse Grand Canyon gemaakt! Superindrukwekkend! Na deze tocht op naar t station, waar het wachten was op de trein. Dat is altijd een raadsel, want je weet nooit of de trein te vroeg, op tijd of te laat komt. Wij hielpen onszelf ondertussen aan wat smakelijke energie, in de vorm van Gordita’s (dikkerdjes). Een soort van pitabroodjes gevuld met wat je maar wilde; vlees, aardappels, groenten, noem maar op! Erg rico! We waren ondertussen ook een Engels stel rijker aan mede-reizigers, en zij namen dezelfde trein als wij naar El Fuerte. Ze spraken geen Spaans, dus namen dankbaar gebruik van alles wat wij er wel aan spraken. Volgende obstakel: Toen de trein arriveerde, bleek dat er geen stoelen meer vrij waren voor ons! We hadden geen kaartjes, aangezien we ze de vorige keer ook in de trein zelf hadden gekocht, dus liepen tegen een klein probleempje aan. Echter, Mexico zou Mexico niet zijn als er niet een oplossing was. Een kusje voor de conducteur en we konden onze reis voortzetten in het restaurantgedeelte van de trein! Gracias!

5u later kwamen we aan op het station van El Fuerte, maar niet voordat we tijdens de reis echt gave natuur en canyons te zien kregen. In El Fuerte bleek het station zo’n 5 kilometer van het stadje af te liggen, en aangezien de taxi-chauffeur ons af wilde zetten, vertrok hij uiteindelijk zonder ons. Maar, er was geen openbaar vervoer aanwezig op het station, dus we stonden soort van vast. Tot een erg vriendelijke Mexicaan in zijn pick-up truck werd afgehaald door zijn vrouw, en ons vroeg of we een lift wilden naar het centrum: UITERAARD! Dus wij met z’n vieren (plus het Engelse stel) en zijn 4 kinderen achterin de pick-up met al onze bagage; een groot feest!

Het was tegen 7enen toen we aankwamen bij ons hostel en na wat onderhandelen over de prijs uiteindelijk gesetteld waren. Het Engels stel, Hannah en Thomas, werden maar al te graag door ons (en onze Lonely Planet) op sleeptouw genomen en we eindigden in een schattig restaurantje op een steen worp van ons hostel. El Fuerte bleek de geboorteplaats van Mexicaanse held Zorro, en dus gingen we op zoek naar alles wat er over hem te vinden was in El Fuerte. Dat bleek een museum en een standbeeld. Nadat we erg toeristisch overal foto’s van hadden gemaakt (het museum was al dicht, dus daar van alleen de buitenkant), gingen we op zoek naar een toko voor wat cerveza’s. Geen grappen, er was geen enkele alcoholische versnapering te krijgen in het hele stadje! Zelfs de supermarkt verkocht het niet. En we dropen af naar ons hostel, om de volgende dag maar weer een tour te doen.

Wederom vertrokken we om 9u sochtends, en deze keer om een aantal archeologische opgravingen te bekijken. El Fuerte ligt aan een grote rivier, maar zwemmen was niet verstandig. Dat was jammer, aangezien temperaturen van 40 graden niet zeldzaam zijn daar, en we na 5 minuten hiken al helemaal doorweekt waren van het zweet: Je moet er wat voor over hebben.. Gelukkig waren de 40 minuten die het zou duren niet gelogen (voor de verandering), maar we moesten ze helaas ook nog terug! De douche van vanochtend bleek geheel overbodig, want terug bij het hotel konden we er weer een gebruiken. Een uurtje gerust en vervolgens een tweede poging gedaan het museum te bezoeken. Deze maal gelukt, maar alles was te veel in El Fuerte; het was simpelweg te warm om wat dan ook te ondernemen en we besloten ons heil te zoeken in de bus met air-conditioning richting onze eindbestemming voor de trip: Los Mochis. Maar 2 uur, een absoluut minimum voor ons, geheel relaxed in de bus. Eenmaal in Los Mochis was het wederom 6u, en begon het gelukkig al wat af te koelen. Lizzy wilde voor haar laatste nacht op reis graag een chill hotel, dus we checkten in het Best Western Hotel, en waren van alle luxe voorzien! Prijzig, dat wel. Ook ons diner was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard, en niet eens te vinden in de Lonely Planet! We besloten dat we zoveel hadden betaald dat we de dag erna (hoewel uitgecheckt) vast nog gebruik mochten maken van alle faciliteiten en hebben de laatste dag dus geheel chillend aan het zwembad van het hotel doorgebracht. Privé zwembad, want tot 18u was er niemand te vinden. Roomservice bracht ook naar het zwembad, dus ook daar werd gebruik van gemaakt.

 

 

Playa Del Carmen

Daar kwam nog bij dat we net de laatste bus naar Playa del Carmen hadden gemist, dus vast zaten aan een taxi. Lekker dan. De meneer vertelde me op zijn allerzoetst dat me dat 100 dollar ging kosten.. Euh, dacht het dus niet! Ik had namelijk 600 pesos bedacht, wat 35 euro is. uiteindelijk wist ik het na wat bekvechten met die man (als vrouw had schreeuwen naar Mexicaanse kerels krenkt hun ego dermate dat ze snel schikken), kwamen we op een middelweg van 60euro. Nouja, dat moet maar dan.

Ik had al een hostel gevonden, maar we zaten in een busje met 2 Israelische backpackers die er nogal op waren gebrand om een cheap hostel te vinden.. Dus de chauffeur heeft ons zo´n beetje heel Playa del Carmen laten zien, waarbij meneer beweerde dat het hostel dat wij uit hadden gezocht net even niet te bereiken was vanwege de plaatselijke kermis.. EHH LATER! Na een uur waren we het zo beu dat we gewoon besloten te lopen en toen kwam de beste vent ook nog even vragen om een fooi. Welkom in Mexico! Het hostel bleek een geschenk uit de hemel. Er was een 6persoons dorm voor ons beschikbaar, waar we dus met zn 5en chill konden tukken. De Israeliers sloegen bijna stijl achterover bij het horen van de prijs (8euro per nacht, best cheap voor Mexico), maar deden ook hun intrek in een andere dorm. We gingen op zoek naar voedsel, en eindigden, lekker typisch, bij pizza! Wel erg lekker! Mexico is een land van VEUL vlees, en Lau is natuurlijk vega, dus dat zou nog een groot feest worden onderweg. In Guadalajara wist ik dat t wel goed zou zitten, maar voor de rest was t mij ook nog een grote vraag.. Ach, een uitdaging wordt niet uit de weg gegaan! We zouden een aantal dagen blijven in Playa, dus de eerste dag gingen we op zoek naar een mooi strandje. Eerst even ontbijten, waarbij iedereen lokale gerechten probeerde  (waarvoor HULDE) en Lau plechtig beloofde elke hete saus te proberen die op tafel werd gezet (HAHAHAHA, SUK-KEL!) Chilaquiles waren een groot succes, en we werden verrast door een extreem plaatselijk buitje van welgeteld 10 seconden in de stralende zon.. Oke, todo es posible en México! Op naar t strand! Een heerlijk mooi strandje, met helder blauw water bleek onze eindbestemming voor de middag. We kwamen daar via een wandelingetje over de boulevard, die duidelijk liet merken hoe toeristisch en Amerikaans georienteerd Playa del Carmen wel niet is. Alle prijzen in dollars, veel te duur, aangesproken in het Engels.. Weinig Mexicaans aan.. Behalve het weer dan! En de Amerikanen, want zoveel waren die er niet te vinden. In de zomer zijn het vooral de Mexicanen die eigen land gaan bezoeken en een tripje naar de zee maken. Maargoed, het strand dus. Er werd gesmeerd bij het leven, en Merel had ondertussen vorm aangenomen van een Milka-koe, omdat ze eerder slecht had gesmeerd. Dit is tot op heden onveranderd en de vlekken blijven een hilariteit voor ieder die even een dipje heeft. Na het strand, waar we in de heetse uren van de dag hadden gelegen en de bleke velletjes van club toch nog niet echt aan waren gewend, renden we zo´n beetje naar de airco van Walmart, waar we boodschappen deden voor het avondeten en het ontbijt. Inclusief de nodige bakkies natuurlijk! Corona´s hoogh! Eenmaal gedoucht, inge-aftersunned, en opgedoft zaten we aan de zelfgemaakt guacamole lekker te borrelen! Ik merk dat de alcohol me echt aan het verstand begint te werken, want ik kan me oprecht niet meer herinneren hoe die avond is geeindigd. Wat ik wel weet is dat we de ochtend erna vroeg op moesten om ons eerste Mexicaanse tripje te maken. Dit was naar Chichen Itza, de Mayaanse ruines in Yucatan, schijnbaar de mooiste provincie van Mexico! Buya! Om 8u werden we opgehaald in een busje en daarheen gezoefd, om natuurlijk weer Nederlanders tegen te komen (uit Tilburg, welteverstaan!). Van die hele busrit kreeg ik weinig mee, want ik zat voorin naast de sjoof, met mijn Ipodje in, lekker te chillen. Eerst naar Chicen Itza dus. Wederom op het heetste van de dag, kwamen we met zo´n 1000 miljoen andere toeristen aan bij de ruines. Een mierenhoop van toeristen, gidsen en mensen die meuk verkochten dromden zich voor de ingang om het allemaal te mogen bezichtigen. Toen we het hele gedrom hadden gehad en eindelijk binnen waren, was het gedaan met het mooie weer en gingen de prijzen voor poncho´s ineens omhoog met 600 procent. Maar Exit stapte stug door, zonder poncho´s. De gids, enigszins gefrustreerd mannetje wel, kwam met een goed verhaal over de Maya´s en wat daar allemaal te zien was, onderweg werden we door alles en iedereen belaagd met prullaria, hadden we plaatsvervangende schaamte voor pauperend Nederland dat zich te tof voelde om de gids te volgen, en zaten we binnen 2 uur weer in de bus. BAM, dat zijn de tripjes. Volgende stop: Cenote! Een prachtige natuurlijke bron, diep onder de grond, met weelderige natuur naar het aardoppervlak. Merel, dare-devil dat ze is, wilde natuurlijk van de door de natuur onstaande duikplank springen, en ik kon niet achterblijven! Mijn verhaal dekt niet de lading van hoe mooi het daar was, dus je moet maar eens vragen naar de foto´s, echt een prachtplek! En weer dat busje in.. Laatste stop van de dag was een koloniaal plaatsje, waar iedereen eigenlijk zo kapot aankwam dat we alleen de puf hadden om een koffietje te doen. We hadden ook maar een halfuurtje. En, geen grap, weer dat busje in voor de terugtocht naar Playa. Eenmaal daar was iedereen echt total loss.. Maar we hebben het hele hostel wel nog even op zijn kop gezet met onze (drank)spelletjes, en ze wisten daar niet wat ze meemaakten! Welkom bij het Nederlandse studentleven haha! Feuten zou erbij vervaagd zijn waarschijnlijk! Laar had ook nog een aantal spelletjes mee waarbij het geluidsniveau onnoemelijk hoge tonen aan begon te nemen en toen op een gegeven moment alle lichten werden uit gedaan, viel bij ons t kwartje dat we geacht werden ook te gaan tukken.. haha, soit!

Volgende dag lekker uitgeslapen en eigenlijk de hele dag iedereen zijn eigen dingetje een beetje gedaan. Vooral uberhard gechillt bij het hostel .We hadden een klein zwembadje, dus we ware neigenlijk van alle gemakken voorzien daar, en savonds stond de vroegborrel op het programma, dus dat was het uiteraard het hoogtepunt van de dag. Ons eerst nog even tegoed gedaan aan Mexicaanse lekkernijen (eating is cheating, we know, but we still did!) om vervolgens de kroeg in te duiken. We waren onderweg naar een kroeg met gratis drank (ladies night), maar uiteraard was er onderweg weer een ongelukkige Mexicaan die viel voor de kijkers van Laar en ons uitnodigde voor gratis cocktails.. Porque no?! Uiteindelijk uiteraard toch niet helemaal gratis, dus na een fotootje met de barman werd de tocht toch weer door gezet! Gratis drank was er idd, in de vorm van prima mojito´s, maar de ladiesnight kroeg was helaas niet van airco voorzien, zodat we er na een dik uur uitdreven. Jammer wel, want de muziek was ook niet verkeerd! We besloten ons heil te zoeken iets dichter naar het strand en dat resulteerde dan ook in een (beetje dure) tent mt een mega dansvloer en fijne hitjes! Hoppaaa! En gaan! Mannelijk Mexico is niet te beroerd om een drankje aan te bieden, dus op een gegeven moment werden we omringd door zo´n beetje de hele kroeg om mt ons te dansen en ik-weet-niet-wat nog meer. Cougars als we zijn gingen we uiteindelijk in op een groepje jongetjes van 19 (hahahaha), die vrolijk doorschonken met wodka (of iets dergelijks). Merel, ( JA MEREL) was uiteindelijk niet meer weg te slaan bij de leader van het stel, en hoe dat is afgelopen moet je haar zelf maar vragen, maar het is gegarandeerd een hilarisch verhaal! Ik heb iedereen van de club die avond vroeg pieken bijgebracht, want om 2u lag iedereen gestrekt in zijn bedje.

Volgende dag zouden we naar het mooiste strand van Mexico gaan, Túlum, de voorkant van de Lonely Planet. Wederom op het heetst van de dag (dat gezegd met die ezel en die steen is absoluut niet van toepassing op ons) toerden wij wederom met een busje naar Túlum, waar we ook weer werden verblijd met mayaanse ruines. In de brandende zon, met te weinig water mee, dachten we op een gegeven moment een oase te zien, wat dan TOCH het mooiste strand van Mexico bleek te zijn! En mooi was het! Blauw water, hoge golven, wit strand, en prachtig omgeven door ruines en natuur. Alleen een beetje jammer dat zo´n beetje heel Mexio op dat moment was uitgelopen om het samen met ons te bezichtigen. Lang leve hoogseizoen! Op de terugweg naar het busje nog even lekker geluncht, om vervolgens nog een kort tochtje naar een volgend strand te maken, dat net iets minder druk was en waar Lau EINDELIJK kon gaan snorkelen, iets waar ze al de hele week naar uit zag. Niet iedereen kent Lau misschien, maar ze wordt extreem opgwonden als ze iets graag wil, en dan kun je t maar beter zo snel mogelijk doen, anders houdt ze er nooit over op haha! Maargoed, snorkelen dus. We hadden het bij een kraampje (okee, het eerste het beste kraampje, dat wel, maar het was echt een goeie deal ) op een goeie deal gegooid en waren bepakt en bezakt met onze snorkeloutfits onderweg naar de zee. En dat snorkelen was ECHT vet! We hadden geen gids, of wat dan ook, want de eigenaar van t hostel had gezegd dat dat dikke onzin was, dus we gingen lekker ons eigen gangetje en hebben prachtig koraal en heuse zeeschilpadden gezien! Groot dat die units zijn! Echt ongelofelijk! Supervet.. Helaas geen onderwatercamera mee, maar het was echt prachtig om te zien. Het weer kon ons ook absoluut niet weerhouden, want op een gegeven moment begon het te onweren (water geleidt electriciteit toch? Normaal moet je toch uit het water als het onweert? Ja, maar iedereen blijft er gewoon in… Ok, dan!) Helemaal nat en zanderig uiteindelijk weer terug in een busje richting ons hostel. Daar stond duidelijk aangegeven dat na uitchecken geen gebruik meer mocht worden gemaakt van de voorzieningen. Gelukkig was de eigenaar wel te paaien met een blauwe knipoog, en mochten we allemaal nog even douchen, voor we tocht zetten naar het busstation.

San Cristobal

Ik had de club helemaal verkeerd ingelicht toen ik zei dat het 12u zou zijn naar onze volgende  bestemming, want het bleek 16u te zijn.. Ooepsie! Vooral Kaat kon dit niet echt waarderen, want ze had extreem last van wagenziekte.. Heuvels zijn wij platte Nederlanders natuurlijk ook niet gewend. San Cristobal viel nog even tegen de eerste uren, omdat we geen hostel konden vinden, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij een zweverig type, die ons wel wat kamers kon bieden. Alles volstond op dat moment, dus dat was helemaal prima. Uitgehongerd zijn we op zoek gegaan naar een toko om te eten, en dat kregen we uiteindelijk ook bij een local die ons 3 gangen voorschotelde voor 3 euro. CHECK!

Ik zou willen dat het iets cools als ´De Wraak van Moctezuma´was, maar helaas ws ik gewoon geveld door airco en reisziekte, met een arelaxte voorhoofdsholteontsteking. Niet ok! De club heeft die dag nog een mooi tripje gemaakt door San Cristobal en heel toeristisch 16 paar oorbellen slash kettingen slash armbandjes slash tasjes pp gekocht, en ik heb de hele dag horizontaal gelegen.

 

Oaxaca

Volgende bestemming: Oaxaca! Merel en ik hadden een poging gedaan buskaartjes te bemachtigen.. Maar daar kwamen we van een koude kermis thuis.. Niks ging rechtstreeks naar Oaxaca! Dus gingen we via Puerto Escondido. Eigenlijk heel zonde dat we dat plaatsje niet echt aan konden doen, want daar zijn de beste surfstranden van Mexico te vinden. Niet dat surfen nou echt aan ons is besteed, maar daar geeft niemand wat om! Via Puerto Escondido dus, naar Oaxaca.. Het reizen begon alles en iedereen een beetje op te breken: Laar begon ook te kwakkelen, Kaat was t bussen sowieso een beetje beu, en ik was nog steeds niet helemaal beter. Dus Oaxaca zou in het teken staan van chillen, chillen en nog eens chillen! Wél aan ons besteed! Eenmaal aangekomen vertrokken we naar ons hostel, dat van tevoren was geboekt (wederom het spreekwoord met de ezel en de steen! Spreekwoorden werden via Laar een van de speerpunten van de vakantie, waarbij Lau het keer op keer wist te presteren om zo’n beetje alle spreekwoorden door elkaar te halen). Maar het hostel dus. Best wel chilll, hoewel het even wennen was dat we aan een touwtje moesten trekken om water te krijgen in de douche, we onze dorm deelden met een man van 60  en het hostel aan de drukste en luidste straat van Oaxaca lag! Het was wederom een uurtje of 5 voor we uberhaupt bij het hostel aankwamen en we hadden de hele dag nog niks gegeten. Stom genoeg lieten we Lau het restaurantje uitzoeken, waardoor we uiteraard in een vegetarische toko terecht kwamen! (geintje Lau, het was allemaal prima te nassen!) Onze ober ging wel een beetje op z’n elvendertigst, waardoor iedereen op andere momenten zn kostje voorgeschoteld kreeg, en we uiteindelijk zelfs nog hebben betaald voor de helft van wat we niet eens hebben gekregen. Domme blanke toeristen.. Vervolgens hebben we aan het pleintje nog een lekker koffietje gedaan, en is de rest nog doorgegaan voor een cocktailtje (tequila moet toch geprobeerd worden!), maar ik was nog niet helemaal lekker, dus ben afgehaakt om mn hoogslaper te beklimmen en vervolgens 2x pyjama-technisch (een kort broekje en een shirtje zonder bh) geconfronteerd te worden met eerst onze tijdelijke, ouwe-lul-huisgenoot en daarna een heel terras vol kerels toen ik de wc op ging zoeken.. Dusss… De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en allemaal ons eigen dingetje gedaan tot we om half 12 lekker aanschoven bij het ontbijt. Eitje erbij, en we konden er weer de hele dag tegenaan. Nouja, iedereen behalve Laar dan, die ik flink had aangestoken met mijn zieke hoofd, en die lekker een dagje gestrekt bleef. Ook niet onbelangrijk, want het was weer dinsdag en dus om 5u tijd voor de vroegborrel! Wij hebben de rest van de dag besteed door een beetje rond te slenteren bij marktjes, kraampjes, cafeetjes, koffietentjes en alles wat Oaxaca verder te bieden had! We werden bijna verleid tot een hapje met ‘mole’, Oaxaca’s lokale lekkernij, en beloofden heilig dat we t nog zouden proberen,  wat uiteraard niet meer gebeurde. Daarna hebben we Laar opgepikt om een klein maaltje te doen voor de vroegborrel, waarbij we eindigden in een heel gaaf tentje met lekkere sapjes en veul goed eten, om vervolgens de lokale Oxxo leeg te kopen van drank en ons terug te trekken bij het hostel. Daar werd er gekingsd, geborreld en gedanst tot we erbij neervielen, waarbij we de volledige aandacht hadden van de nachtwacht, die zijn ogen uitkeken van ons Exit-shirt, tot onze liedjes, tot onze dansjes. Om een uurtje of 23 strompelden we naar de eerste de beste danstent die we tegen kwamen, vol met Mexicanen en waren we weer de hit van de avond. Er speelde een ontzettend slecht bandje, maar toen die ophield na een halfuurtje kwamen de hitjes, de mezcal en de kerels met de goeie moves! Waar we eigenlijk binnen 10 minuten weg hadden willen zijn, waren we uiteindelijk niet meer weg te slaan uit die tent. Laar was iets eerder afgehaakt, Kaat kon op een gegeven moment niet meer op haar benen staan, waardoor ze afgevoerd werd door Lau, maar Merel had haar oog laten vallen op een gewillige Mexicaan, waardoor de klok toch nog 4u sloeg voor we ons bedje weer terugzagen. Laten we het er maar op houden dat het wederom een onvergetelijke nacht hebben gehad, en dat er deze keer gelukkig bizar weinig foto’s zijn gemaakt. Die kwamen we later weer op facebook tegen helaas…

De volgende ochtend was iedereen brak, en Laar (gek genoeg) nog steeds niet helemaal fit. We hebben de hele dag geprobeerd om over onze kater heen te komen door door het stadje te slenteren, maar dat lukt e eigenlijk gewoon absoluut niet tot we de bus weer in gingen richting Xilitla. Laar was nog steeds niet fit, en het busstation was behoorlijk ver weg, dus we wilden een taxi nemen, maar uiteraard was het de enige dag dat al de taxi’s staakten en niks mogelijk bleek. (Lau noemt dat de wet van Murphy!) Lau bleek echter toch onze held, omdat ze de dag ervoor na het stappen een uur (ja echt, een uur!) met de nachtbewaker heeft staan lullen en die avond een keer met haar oogjes knipperde waarna de beste vent maar al te graag een ride voor ons regelde. BAM! En op naar het station. Waar ons weer een onaangename verrassing stond te wachten.. De taxi’s staakten, waardoor het hele verkeer in de stad lichtelijk plat lag en al de bussen vertraging opliepen. Dat busstation was dus tot de nok toe gevuld met mensen en het zag er niet naar uit dat onze bus binnen de korste keren zou vertrekken.. Wij hadden alleen wel een aansluiting in Mexico Stad, waarvoor we maar 45 minuten de tijd hadden die te halen. En we hadden ondertussen al 45n minuten vertraging: Ik zag mezelf al een sprintje trekken om 6uur sochtends op het busstation in Mexico Stad. Echter, een zorg voor later. Eerst maar eens even 8uur chillen in de bus! Om kwart voor 6 schrok ik wakker en zag ik gelijk dat onze bus wat tijd had ingehaald en dat we onze aansluiting makkelijk zouden halen. Chido!

 

Een rechtstreekse verbinding naar Xilitla was wederom niet mogelijk (je zou zeggen dat we hadden geleerd onze bustickets op tijd te kopen, maar dat was uiteraard niet het geval) en dus gingen we via Queretaro naar Xilitla. Dit dan wel weer eerste klas! Met internet in de bus en alles. Lekker wel! Na een paar uurtjes te wachten en een lunch te hebben genuttigd stapten we eindelijk op de bus richting Xilitla! Daar had ik mn chickies al zoveel over verteld dat ze stonden te stuiteren van de zenuwen. EN TERECHT! 6uur verder (de afstanden zijn echt niet normaal in Mexico) kwamen we eindelijk aan in Xilitla, werden wat boodschapjes gedaan (omdat we van plan waren ons campinkje niet meer af te komen voor de aankomende 3 dagen) en namen we een taxi naar de camping! Precies zoals ik het me herinnerde (het was dan ook maar 4 weken geleden dat ik er was) kwamen de tipi’s, hippies en bizarre taferelen in de aankleding weer in het vizier, klaar voor een aantal dagen afgesloten van de buitenwereld:  FABELTASTISCH! De chicks keken dan ook hun ogen uit, en hadden zelfs iemand zo ver gevonden om al onze bagage naar onze tipi te dragen (toch aardige mensen, die hippies), waarna we ons settleden met wat bakkies en een goeie hoeveelheid guacamole! Helemaal kapot uiteraard, maar niet te beroerd om even te integreren met de andere campinggangers. Lekker hippie-achtig werd alles gedeeld, wat ten koste ging van AL onze bakkies, en we werden gelijk gestrikt om de volgende dag mee te gaan op een tripje met zo’n beetje iedereen daar. We zouden om 8uur vertrekken, en dat was voor ons studentjes een redelijk onschappelijke tijd, dus we gingen lekker op tijd gestrekt. Fishie, onze nieuw-gemaakte maat, zou ons wakker maken voor we zouden gaan, want Mexicanen kennende, zou niemand op tijd vertrekken en men zich waarschijnlijk pas rond een uurtje of 10 klaar maken om te gaan. Merel was echter (lekker typisch) om half 9 wakker en toen bleek zo’n beetje iedereen al te zijn vertrokken. Blonde lokken bleken echter onweerstaanbaar, want we werden uitgenodigd door de 2 overgebleven kerels om met hen mee te gaan op hetzelfde tripje wat de anderen zouden maken. Porque no?! Ze waren zelfs bereid te wachten tot wij hadden ontbeten en klaar waren te gaan (wat een kleine knipoog al niet voor elkaar krijgt) en we propten ons vervolgens met vijven op de achterbank van een superchille truck. Deze was zo’n beetje voorzien van alle gemakken, behalve een achterbank waar 5 chicks op pasten (er werd gestapeld) en er stond ons een chill dagje bezienswaardigheden te wachten. Eerste stop een prachtig meertje met heerlijk blauw water, wat steenkoud was, waardoor heerlijk verfrissend. Merel en ik waagden het erin en moesten blijven bewegen om niet halfdood te vriezen, maar de foto’s zien er fantastisch uit! Nat weer de auto in, om vervolgens de volgende stop aan te doen. Daar werden we hard afgezet: Er werd ons verteld dat een bootje de gaafste manier was om naar de grootste waterval in de regio te gaan en we telden 100 pesos pp neer om dus een bootje te huren. Een motorbootje dachten wij.. Daar gingen we goed de mist in, we werden geacht zelf lekker te peddelen! STROOMOPWAARTS! De duurste vorm van sporten ooit haha! de kerels waren echter prima vermaak en voor we het wisten (na een stukje hiken langs de rivier af, veel inspanning en nog meer hitte) kregen we een prachtig stukje natuur te zien in de vorm van een enorme waterval! We legden aan bij een steen, en konden daar een aantal kiekjes schieten, voor we weer terug af zouden dalen. En onze gidsen waren de beroerdste niet: Zij bleven in het bootje, terwijl wij onszelf lekker in ons zwemvestje af lieten drijven! Ultiem chillen was dat! Volgende stop was een grot, waar Merel Ian (een van de kerels waar we mee op stap waren) aftroefde door ook van de hoge rots af te springen waarmee hij indruk wilde maken. Nog even lekker gezwommen in een extreem muf ruikende grot (maarja, op fotos ruik je dat niet) om vervolgens verder af te drijven naar waar we waren opgestapt. Daar wederom met zijn allen in een autootje gepropt op weg naar wat te eten, want dat was ook weer een tijdje geleden, en Exit buffelt graag de hele dag door. We kwamen terecht in een heerlijk restaurantje, dat er absoluut niet heerlijk uit zag, maar wat fantastisch (vegetarisch) voedsel serveerde. De laatste stop was een enorm gat in de grond van 600 meter diep, waarbij rond een uurtje of 5 alle vogels in de omgeving in zouden duiken. Mocht je dit niet fantastisch in de oren klinken, dat was bij Ian wel het geval, en hij was ook lichtelijk teleurgesteld ( in ons) dat we door het eten de deadline van 17u hadden gemist. Weg vogels. Niks bleek echter minder waar toen we daar aankwamen, want de vogels zouden nog een halfuur op zich laten wachten. Nou, dikke prima, want wij waren zojuist een enorme trap afgedaald om het gat te kunnen bezoeken en waren redelijk kapot. Halverwege werden we vastgesnoerd aan een enorm touw om onszelf richting de afgrond van het gat te bewegen en naar beneden te kunnen kijken. Enkele Exitjes met hoogtevrees werden spaans-benauwd bij de gedachte alleen al (hahaha, Lau, sorry  he!) en pasten deze. Vervolgens daalden we nog een stukje verder af om eerst een extreem smerig toilet tegen te komen en vervolgens plaats te nemen op een aantal stenen om de vogels te zien. Die lieten echter nog vrolijk 2,5 uur op zich wachten! Ondertussen liet Ian zijn moeilijk dure zonnebril vallen tussen de stenen en lachten wij ons helemaal stuk. En de vogels lieten maar op zich wachten. Er cirkelden er een aantal boven ons rond, maar het was verreweg van de ‘miljoenen’ die een van de gidsen ons had beloofd! Ian’s zonnebril zorgde er uiteindelijk wel voor dat we zolang zaten te wachten dat we wel echt een enorme hoeveelheid vogels in het gat zagen duiken, een geluk bij een ongeluk laten we maar zeggen. Ook niet heel onbelangrijk, we hadden absoluut geen zin om de lange trap die we hadden afgedaald ook weer te beklimmen, dus alles was het wachten waard. Die trap bleek een absolute ‘bum in the ass’, maar eenmaal afgelegd keken we wel uit op een fantastisch uitzicht met een zonsondergang. We zetten onze toch voort, terug naar de tipi’s. Nog een aantal bakkies gedaan met onze nieuwe maten, om vervolgens heerlijk horizontaal te gaan. De dag erna stond Las Posas op de planning, het walhalla van surrealistische architectuur midden in de jungle op een steenworp van onze tipi. Ian en Rodrigo zouden ons rondleiden daar en leidden ons van de ene fantastische plek naar de andere. Ik had het hele spektakel al een keertje gezien, maar voor Exit was het echt fantastisch. Heerlijke poeltjes om in te chillen, prachtige natuur, een wonderschoon uitzicht vanuit de boomhut, en wederom weer wat inspanningen om die alles te bewerkstelligen.. Maar wat was het het waard! Echt een fantastische dag! En savonds stond het hoogtepuntje van Xilitla op de planning, het feestje der feestjes! Ik kan, wil, en zal er niet over uitweiden, vanwege alleen al de reden dat ik me lang niet alles meer herinner, maar we hebben er een enorm CHIDO Exit-feestje van gemaakt! Een groot feest dat alleen maar in het teken stond van puur vermaak en plezier! Waar we de volgende dag de hele dag voor nodig hadden om overheen te komen, haha! Lau had wederom een projectje gekozen, deze keer in de vorm van een enorme kabelbaan door de jungle.. En wederom stond ze erop om het te doen. Niemand had echt zin, maarja, Lau kan redelijk onweerstaanbaar zijn, dus werden we allemaal onder lichte dwang in een tuigje gehesen en van een platformpje af geduwd. Wat een plezier! (Ahum..) Maar, weer eentje om van ons lijstje af te slepen en daarna was het eindelijk tijd om lekker te chillen in de zon (dat was wat ik had beloofd dat het de gehele tijd in Xilitla zou zijn, en Exit vond dat het te weinig zonne-uren had gepakt), dus werd de rest van de middag gebruikt om een beetje bij te bruinen (Merel leek tenslotte nog steeds op een Chinese koe) en boekjes te lezen. Er stond ons weer een hele trip te wachten, en we waren helemaal kapot van de nacht ervoor, dus dat zou lekker slapen worden in de bus! Ik denk dat ik voor iedereen spreek als ik zeg dat Xilitla ons hartje heeft gestolen en dat het voor iedereen aan te raden is om die plek ooit te bezoeken (neem me alsjeblieft mee als je ooit besluit te gaan!) Ik had de club verteld dat Xilitla zo’n beetje het hoogtepunt van de vakantie zou zijn, en het heeft een groot deel van de verwachtingen goed gemaakt lijkt me! Misschien moeten jullie er ons maar gewoon naar vragen; sommige dingen zijn onbeschrijfelijk voor deze blog en moeten gewoon in real life worden uitgelegd.

 

 

 

 

Lau, die erachter kwam dat Mexico niet echt gemaakt is voor vega’s, maar dat je met een beetje proberen toch een eind komt. Die vliegangst en hoogtevrees heeft, maar ons toch elke keer wist over te halen dingen te gaan doen waar ze het zelf haast van in haar broek deed!