De reis is net zo leuk als de bestemming, zegt men wel eens. Nou, dan moet mijn pakketje het echt ontzettend naar z’n zin hebben. Die is namelijk al zo’n 4 weken onderweg! DHL bleek vandaag aan de telefoon echter een stuk behulpzamer toen mijn huisbaas belde dan de vorige 38 keer dat ik heb gebeld. Niet langer hoef ik hulp in te schakelen van een (prijzig) bedrijf dat me helpt met de inklaring, ik mag zelf onderweg gaan! Op naar Santa Cruz om eigenhandig de invoerrechten te betalen en mn pakketje mee te nemen.
Maar eerst nog even terug naar een ander tripje: Salar de Uyuni! Oprechte excuses als de onderwerpen van loqueta zo eentonig zijn als de kleding van cholita’s (het wordt gezegd dat zij slechts één traditionele outfit mogen kiezen, die ze de rest van hun leven dragen. De rok en shirtjes kunnen worden versteld, naarmate men gewicht verliest (gebeurt weinig) of gewicht aankomt (gebeurt bijzonder veel). Aan de voorkant van de rok vind je typisch een driehoekje van de stof die eruit is gesneden, waaronder de witte onderrok doorschijnt. Hoe witter, hoe kuiser, naar het schijnt.) Maar, Uyuni dus. We hebben de trip geboekt met El Mundo Verde, een reisbureautje hier in Cocha, opgezet door een Nederlander. Hij voerde de trip niet zelf uit, maar hield wel contact met ons. Internet bleek nogal verdeeld over hoelang een bustrip van Cocha naar Uyuni duurde. Ons was verteld 11 uur, maar Lonely Planet sprak bijvoorbeeld van 15 uur en 20 was volgens online overleveringen ook niet gek. Ik had 2 dagen vrij gevraagd, maar had niet veel marge op een trip van 3 dagen, dus het was hopen op het beste. Niemand was het eens over de duur, maar aangekomen bij het hectische busstation van Cocha bleek waar die discrepantie van 6uur vandaan kwam: wachten tot de bus daadwerkelijk vertrekt. We hadden gekozen voor een comfortabele cama coche. We konden dus rekenen op een ‘bed’ voor de nacht. Best relaxed, zou je denken. Ware het niet dat een snibbige Boliviaanse dame erop stond dat haar 2 hondjes mee aan boord gingen (ze beet ons in het Duits toe dat het nou eenmaal zo gaat in Bolivia. ‘Ich spreche kein Deutsch, fraulein.’) Die hondjes heeft ze volgens mij platgespoten, want ik heb ze onderweg niet gehoord. Op de minuut af 11 uur later waren we in Uyuni.
Daar zouden we worden opgewacht door iemand die ons van de bus zou ophalen. Maar er was nadie. En wij hadden honger. Tenslotte hadden wij het diner praktisch overgeslagen (de helft van het meegenomen zakje popcorn ging helaas over de grond) en geen ontbijt mee. Ontbijtzaakjes waren er niet of nauwelijks (zo ver wij hadden gezocht), dus vonden we aansluiting bij de rest van Uyuni, die lekker bij een dame op straat gefrituurde deegstengels zat te eten met een kopje mierzoete chocolademelk. When in Rome, do as Romans do. Nou, hoppetee, oliebollenontbijt. Ondertussen even gebeld over waar we precies heen moesten gaan. Zo gepiept, en onderweg naar het kantoortje van een van de talloze agencies in Uyuni die in tours voorzien. Wij hadden nog 2 uur te doden voor onze tour begon, en hebben ons vermaakt met een 2e ontbijt (met koffie) en een optocht door de lokale kinderen voor de día del niño. Ze hebben hier letterlijk een dag voor alles. Kinderen, chicha, internationals, kerken, je kunt het zo gek niet bedenken of ze vieren er hier op een bepaalde dag een feest voor. En toen waren we onderweg: met een Chileens stel dat later geen stel bleek te zijn en 2 Duitse chicks die erop gebrand waren elke seconde van de weg vast te leggen op camera, liefst in exactemundo dezelfde pose. Onze gids had de orthodoxe naam Joseph en liet geen woord extra los dan het aantal dat hem verplicht werd opgelegd door zijn functie. Van de 4 Européos in de auto, was ik de enige die Spaans sprak. So far, so good.
Over de trip zelf, wil ik niet al te veel loslaten. Ik raad iedereen aan eens in zijn of haar leven naar Uyuni te gaan om de zoutvlaktes te zien. Dat is echt adembenemend mooi en op zich al de moeite eens af te reizen naar Bolivia. Verder gaat de tour langs het ‘train cemetary‘, het heerlijke souvenirdorpje Colchani (waar ik een LAMAWOLTRUI en fannypack kocht: trip geslaagd) en over de zoutvlaktes, naar een heus zouthotel om te overnachten. Mocht je besluiten te gaan, probeer het te plannen voor maart of april, omdat de zoutvlaktes dan nog onder water staan, wat spectaculaire weerkaatsingen met zich meebrengt! Slapen in een zouthotel is een ervaring op zich, bedenk je alleen wel even dat als je de muur echt wil likken, er waarschijnlijk ontzettend veel mensen je voor zijn gegaan. De tour agencies onderscheiden zich met name door het verschil in cuisine, wat vaak onderweg wordt bereid. Al het eten zit inbegrepen. Dag 2 bracht ook gave views met zich mee, waaronder flamingo’s in multi-color meren waar niks anders leeft, uit de kluiten gewassen konijnen in de bergen en actieve vulkanen. Het avondeten hing aan de waslijn te drogen toen we aankwamen bij ons hotel (I kid you not). De laatste dag stond met name in het teken van geysers en hotsprings in de ochtend, bij temperaturen van rond het vriespunt. De grens met Chili even aangetikt en toen met gierende banden weer terug naar Uyuni. Daar zocht iedereen lekker een douche of een bedje op, terwijl wij een bus zochten die ons terug zou brengen naar Cocha. Dat was zo gepiept, alleen reed er op zondag geen directe bus, dus moesten we via Oruri gaan. Geen slaapbus dit keer. Dat hebben we geweten. Opgevouwen en bibberend kwamen we aan om 5u ochtends. De goden zij dank dat ik nog een dag vrij had genomen. Helemaal toen bleek dat ik de helft van mijn spullen in Uyuni had laten liggen (had ik die bikini in ieder geval 1x aangehad). Gelukkig kon ik voor de terugkomst daarvan op El Mundo Verde rekenen! Als alle pakketje die ik verwacht nou zo snel en zo goedkoop mijn kant op konden komen…
Het eind van april stond verder in het teken van het vieren van koningsdag. Dat werd in Cocha vroeger op het consulaat gevierd, met de welbekende haring en Heineken. Maar ook de welgestelde Nederlanders in het buitenland moeten het tegenwoordig rooien met een flinke hap uit het budget. Geen consulaat meer in Cocha, dus ook geen koningsdag. Laat ik nou werken bij een talenschool die wordt gerund door een Nederlander. Uitgelezen kans. Facebook eventje gemaakt, flyers geprint (dat was nog een heel avontuur op zich: blijkbaar duurt het hier een halve dag om 50 flyers te printen), een doos oranje versiersels opgehaald bij de Nederlandse school en bitterballen (!!!) besteld. Bij een dag als deze blijkt toch maar weer hoe Nederlands gezind emigranten toch nog zijn. Ze kwamen uit alle hoeken van Cocha om een biertje drinken, te spijkerpoepen, twister te spelen en hun gezicht vol te laten schminken met Nederlandse vlaggetjes. Voor het geval het hele gebeuren wat sfeerloos zou zijn, hadden we gezorgd voor een stok achter de deur. Om middernacht was de drank stijf uitverkocht en de vingerverf in verkeerde handen gevallen. Dat mocht de pret niet drukken, maar zoals Ted al zei: ‘Nothing good ever happens after 2am.’ Op maandag konden we de hutspot uit het kruidentuintje van Juntucha vissen..
Het heeft me een dag gekost om over dit festijn heen te komen, maar zondag werd het weer tijd om wat te ondernemen. We hadden gehoord over een heel culturele chipha-tour, maar alle numbers die op de flyer vermeld stonden voor reservering, gaven geen gehoor. Dan zelf maar een tour bedenken. Tiquipaya klonk exotisch genoeg om te proberen, en lag ook niet te ver van Cocha om spijt te krijgen van een mislukte poging. We hadden nog geluk met het vinden van een trufi om er te komen ook. Tiquipaya staat bekend om de chicha, en we waren dan ook zeer teleurgesteld erachter te komen dat het chicha festival de volgende week pas is. Dan zul je toch jezelf moeten vermaken. Hey, doen we dat toch? Er was markt, en Nadia heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om on-ge-ge-neerd foto’s te maken van iedereen die gezellig met elkaar zat te kletsen en even niet oplette. Ik heb 2 cactussen gekocht (de totale stand staat op 4 ondertussen). Als je cactus paradise uit de tour haalt, (eigenlijk was Incahuasi, ofterwijl cactus island, onderdeel van de Salar de Uyuni tour, maar tegenwoordig is menselijke aanwezigheid daar te vervuilend en gaan ze er niet langer heen.) dan maak ik mijn eigen cactus paradise wel! Voel je vooral vrij te komen kijken.. 🙂
Loqueta 