He llegado en Cochabamba!

Nou, jongens, het is dan zo ver. Ik ben neergestreken in Bolivia. Cochabamba welteverstaan. Hoe exotisch klinkt dat?! Nou, exotisch genoeg voor een gemiddeld aantal graden van 25. Daar kan de Nederlandse winter nog een puntje aan zuigen. De hoogte draagt ook zeker bij aan de snelheid waarmee men hier verbrand. Neem vooral een factortje extra mee om te smeren, mocht je me op komen zoeken!

De hoogte. Dat is het eerste waar ik over wil vertellen. Want de hoogte is hier een beetje verraderlijk. Niet hoog genoeg voor de ziekte van Moctezuma, maar wel een stuk hoger dan de gemiddelde persoon gewend is. Met als resultaat dat beweging (lopen, sporten, dansen) veel intensiever is dan in je land van herkomst. Er is nog wat anders grappigs met de hoogte. Daar heb ik een verhaal over. Ik werd netjes door Miranda opgehaald van het vliegveld toen ik aankwam in Cochabamba. Onderdeel van de service van Beyond South America! Ze nam me mee naar mijn woonplaats voor het aankomende jaar, bij een gastgezin in het noorden van de stad. Ik kreeg meteen een programmaatje voor de rest van de week onder mijn neus gedrukt. Wat nou acclimatisatie?

’s Avonds had ik een diner staan met Laurie, oprichtster van de stichting en bedrijven waar ik werkzaam ben dit jaar. We hadden afgesproken bij een vrij nieuw hostel, wat ik iedereen kan aanraden, Running Chaski. Daar hebben ze goed eten en zelfs wat Europees geïnspireerde speciaalbiertjes! Laurie ging aan de wijn, en na mijn reis zei ik mooi geen ‘nee’ tegen een alcoholische versnapering. 2 IPA’s en 3 uur lullen verder vond ik het tijd om mijn bedje op te zoeken. Maar ik voelde me niet zo lekker, toen ik eenmaal horizontaal lag. Gek, dacht ik. Mijn afweersysteem heeft normaal gesproken weinig problemen met Zuid-Amerikaans eten en dit was zelfs nog een van de betere plekken van de stad! Nou, gelukkig heb ik een privé badkamer. En die is de eerste avond meteen aardig ingewijd. Want alcohol komt harder aan op deze hoogtes. Dan weet je dat. En zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb..

Hoe ik me dan zo’n beetje rondbeweeg in Cocha, vraag je je af? Nou, daar hebben ze hier een perfect werkend systeem voor, dat ongetwijfeld enorm heeft bijgedragen aan klimaatverandering. Trufi’s, rijden volgens een vaste route in een bepaald deel van de stad. Je gaat gewoon op een bepaald punt op de route aan de straat staan en houdt ze aan  als jouw nummer langskomt. Het zijn meestal gewoon personenauto’s, die tot de nok toe vol worden gestopt met passagiers. Ze kosten altijd 2 bolivianos, ongeacht hoelang je erin zit. Ze rijden als malloten, maar brengen je wel waar je moet zijn in no time. Je kunt beter niet te lang zijn, want je zit compleet dubbelgevouwen in zo’n auto.

Cocha is niet gemaakt voor mensen die geen auto rijden of liever niet in trufi’s plaatsnemen. Voetpaden houden vaak halverwege de straat opeens op of zijn opengebroken. Over fietspaden hoef ik niet eens te beginnen. Cocha heeft welgeteld een fietspad, die midden door de stad loopt, maar eigenlijk nergens echt heen gaat. Als je je op een fiets waagt, moet je deelnemen aan het verkeer via de autoweg. Niet best voor je longen (door een combinatie van uitlaatgassen, de hoogte en je doodsangst). Ik ben benieuwd wat er zou gebeuren als er hier een milieuzone wordt ingesteld! Dit alles maakt dat de meeste Bolivianen zich alleen op de fiets wagen op een día peaton, de auto-vrije dag. Maar die vindt maar eens in de 3 maande plaats. Dus ik heb me voorgenomen vanaf volgende week de autocultuur te trotseren en op de fiets naar werk te gaan. Goeie wrok-out, de heuvel op en ik heb via mijn gastgezin een fiets gefixt! Alleen nog even langs de fietsenmaker, want de remmen doen het nog niet.

Dat fietsen heb ik vorige week al even geprobeerd, bij de Bike Art Tour, een klein bedrijfje dat is opgezet door een Boliviaanse vriendin van Laurie en tours geeft door de stad, per fiets, om de graffiti die je kunt vinden een verhaal te geven. Een heel gave tour, met hartstikke mooie kunst en zeker een aanrader voor elke luie zondag. (Op zondag is er het minste verkeer, dus dan doen ze de tours het liefst.) Voor een beter beeld van de tour, houd mijn nieuwe Insta in de gaten: loquetaholandesa. Daar post ik elke dag een foto van het leven in Cocha en de graffiti gaat hier absoluut onderdeel van zijn.

Geluk bij een ongeluk, afgelopen weekend. Wegens zware regenval eerder deze maand, was het Boliviaanse carnaval in Cocha een paar weken uitgesteld. Waardoor ik nipt op tijd was voor de optocht in de stad. Carnaval hier betekent vooral gaan kijken naar de optocht. Daar verenigen alle groeperingen van de stad die iets met dans doen zich en laten ze zich van hun beste kant zien, in de meest fantastische pekses! (Wederom, zie insta.) Langs de Prado, de grootste commerciële straat van Cocha, staan tribunes opgebouwd waar je (tegen forse betaling) kan plaatsnemen en naar de urenlange optocht kan kijken. Ik was er vroeg bij en zat al een uur fotootjes te schieten op de tribune, toen ik erachter kwam dat je ervoor moest betalen. De dueña van mijn tribune was niet blij en wilde me eigenlijk extra laten betalen. Mooi niet!

De corso was eigenlijk echt een hilarische aangelegenheid. De mensen kwamen langs geparadeerd in hun meest bijzondere outfits en de mensen aan de kant deden eigenlijk zo veel mogelijk om er niet naar te hoeven kijken of ze een hak te zetten. Allereerst zwierven er rijen met mensen langs de hekken om met koopwaar. Dat varieerde van enorme flessen Coca-Cola met bekertjes, tot hele kipmaaltijden, tot hoeden tot spuitbussen met schuim om de mensen van de optocht te irriteren. Dat laatste werd met name, maar zeker niet alleen, door kinderen gedaan. Als je niet meedeed aan de optocht, maar toch via een kortere weg langs de hekken naar een uitgang wilde, werd je gegarandeerd volledig onder het schuim naar buiten gelaten. Nu was het zeker zo’n 28 graden, dus vond niemand dat echt een probleem, behalve menig bailarina, die eerder die ochtend 2 uur in een stoel had gezeten voor het perfect haar- en make-upplaatje.

Een choca (een lelijk woord voor een blank meisje) in haar eentje bij de corso zit nooit lang alleen. Niet alleen kroelde het van de kindertjes om me heen, alle mensen die samen met een bejaarde oma waren gekomen en het oude mens overduidelijk even zat waren, kwamen een praatje met me aanknopen. Dit leidde tot het volgende verhaal, waar ik nog steeds een hysterische lachbui van krijg als ik aan het rode hoofd van de vrouw denk: de corso wordt ook gebruikt om geld op te halen voor goede doelen en voor overheidscampagnes. Voor organisaties die zich inzetten voor desayunos voor de armen bijvoorbeeld. Maar ook voor verbetering van de bienestar van mensen. Voorlichting over gezondheid, dat soort zaken. Zo’n groep kwam langs en gooide kleine dingetjes richting het publiek. Bolivianen zijn net Nederlanders, gratis shit is altijd welkom. Dus het publiek dook gretig af op wat zij gooiden, waaronder ook mijn buurvrouw (60+, minimaal). Ik had al een woord gezien wat op de wagen stond en de vorm van de gadgets herkend. Er stond condones. Mijn buurvrouw had er denk ik al 5 bij elkaar gegraaid, met het idee dat het snoepjes waren. Toen ik haar een beetje vreemd aankeek en begon te lachen, vroeg ze of ik wist wat het waren. Nou, condooms, dacht ik. Ze schrok zich een ongeluk en alles en iedereen om ons heen lach volledig in een deuk. Daarna heb ik niet meer zo veel mensen gehad die naast me kwamen durven zitten…