Colombian Practicalities

Creditcard & ESTA

Tja, ik geef het niet graag toe, maar de reis begon enorm hectisch, mede mogelijk gemaakt door mijn chaotische zelf. 3 uur van tevoren aanwezig bij een intercontinentale vlucht werd er gezegd, nou, 2,5 is toch ook wel prima? Dat zou je zeggen.. Als je goed voorbereid op Schiphol aankomt! Nou was dit gisteren helaas niet het geval. Toen ik mijn bagage stond in te checken bleek dat ik toch een visum nodig had voor het betreden van de Verenigde Staten (hoewel ik slechts over hoefde te stappen daar!) en dat had ik dus niet. Op de valreep, met mijn creditcard (die ook maar net op tijd binnen was, en waar ik ondertussen NU al niet meer zonder kan: is ie weer!) snel even een ESTA-formuliertje ingevuld en aangeschaft, waarna ik veilig door de douane kon. Dit kon al eerder dan ik had gedacht, waardoor mijn vriendinnetjes (onderweg vanuit Utrecht), helaas niet meer op tijd konden zijn om me uit te zwaaien.

Domestic flights

Er is me namelijk uitgelegd dat vliegen binnen Colombia heel erg goedkoop is, mits je het op tijd boekt! Dit heeft er enerzijds toe geresulteerd dat ik al wat vluchten heb geboekt voor als Meik en Merel hier zijn (cheap), maar dat ik voor de vlucht naar Chocó, die 3 dagen van tevoren werd geboekt, zo’n beetje mijn lening kan opschroeven naar maximaal (niet cheap). Pff, je moet er maar wat voor over hebben, zo’n masterscriptie in het buitenland.

You’ve got mail?

De dag stond verder in het teken van boodschappen doen (gelukt), een telefoon bemachtigen (niet gelukt) en kaarten en postzegels halen (niet gelukt). Bogota blijkt de meest ontoeristische plaats in de wereld, want behalve dat mensen me behoorlijk vreemd aankijken (maar vervolgens wel fluiten), is er nergens in de stad (althans het stuk waar ik geweest ben) een plek te vinden waar je postkaarten kunt kopen. Dikke bummer, maar morgen weer een dag! Het verhaal van de postzegels is ook bizar, want men kan wel frankeren, maar postzegels verkopen is toch lastig, met andere woorden, onmogelijk. Ik moest eerst maar met mn kaarten komen, dan konden zij ze verzenden. Maarja, die kaarten waren dus nergens te vinden. Vreemde stad, vooralsnog, misschien went het op den duur.

OV

Busetas. Vrij vertaald zijn het de Colombiaanse versie van de wijkbusjes in Nederland. Maar, ze gaan zo vol als de chauffeur wil; ze gaan lijp hard zolang het verkeer dat toelaat; de buschauffeur zorgt er wel voor dat alles door het verkeer wordt toegelaten; en je moet een ontzettende gil geven als je eruit wil. Oh, en had ik al gezegd dat je ze op elk willekeurig punt in de stad kunt aanhouden? Dat dus. Zat ik daar, tussen 34 Colombianen, die me aankeken alsof ik niet helemaal goed was, druk zoekend naar de kruising tussen calle 11 en carrera 4, waar ik er absoluut uit moest. Hey, het duurt even, maar dan heb je ook wat.

Colombia is een land dat een roerige periode heeft meegemaakt in de laatste jaren. Politiek gezien is het erg onrustig. Dat heeft soms invloed op je reis. Het is goed je in te lezen over de plekken die je van plan bent te bezoeken, zodat je het nieuws kan checken voor de huidige situatie. Wij hadden een keer pech tijdens onze reis: Het begon allemaal als sochtends. De kerkklok stond een riante 10 minuten te laat afgesteld vergeleken met onze relojes, maar de bus naar Pereira was ondertussen al wel gewoon vertrokken. Eerste tegenslag van de dag. Murphy´s law bleek nog meer voor ons in petto te hebben. 10 minuten later vertrok een bus naar Armenia en als we halverwege uit zouden stappen konden we overstappen op een bus naar Pereira. So far, so good. Uiteindelijk nog gewoon om kwart over 9 in Pereira. Een ontbijtje verder hadden we om 10u de bus naar Medellin. Dat is waar alles mis ging. Medellin zou zo´n 6u zijn vanaf Pereira en daar waren we volledig op ingesteld. Na 2u echter, stonden we vast voor een van de tolwegen onderweg. De politie had het zaakje afgesloten, omdat er een paar kilometer verderop werd geprotesteerd. Zou nooit lang duren. Hier besloot ik even mijn lijntjes in Colombia te bellen. Bram wist me te vertellen dat dit nog weken kon duren, en dat we met onze unit van een bus sowieso niet richting Medelling zouden kunnen komen. We zouden door de barricade heen moeten lopen, dan een motortaxi en dan een andere bus naar Medellin. Okeeee dan. We besloten maar terug te gaan naar Pereira, om te kijken of we vanuit daar konden vliegen. We werden meegenomen door een aardige man, die een beetj ecreepy bleek in the end, maar die ons wel gratis en voor niks (nouja, in ruil voor een cola light) meenam halverwege Pereira. Daar moesten we wachten op een bus die ons op zou pikken en mee zou nemen naar Pereira. Wonder boven wonder troffen we bij de eerste bus onze buschauffeur, die eigenlijk helemaal niet terug wilde keren. Uiteindelijk had ie toch naar me geluisterd, en zn big bus omgekeerd richting Pereira. Hij blij, wij blij. We besloten maar linea recta een taxi te nemen naar het vliegveld, en daar onze kansen te bekijken. Weinig kans. Alleen een ontzettend dure vlucht naar Medellin, die ook nog eens via Bogota ging. Pech dus. Wij weer een taxi terug naar de terminal. Daar was de optie, nog een keer Medellin proberen, of onze hele reis omgooien en het rondje de andere kant op te maken. Ik wilde het gokken op Medellin; er werd me verteld dat er 1 alternatieve route was, via Manzales. En laat Manzales nou net de bestemming zijn van de kerel die ons in eerste instantie mee terugnam naar Pereira. Nu was het te laat om nog die kant op te gaan. Dag van de verkeerde beslissingen. Er zat niks anders op dan een nachtbus te nemen naar Bogota.

Visumshizzle

Omdat Colombia toeristen in feite maar voor 3 maanden toelaat, moet je daarna of de grens ergens oversteken, of een visumverlenging aanvragen. Vanwege tijdnood was de eerste optie geen optie, dus moesten we richting migratie om dit varkentje te wassen. Bleek nogal een smerig varkentje. Omdat Bram op zich liet wachten, was ik alvast naar de bank om de betaling te regelen (ja, je moet cash gaan betalen bij een bank en vervolgens het bewijs van betaling laten zien bij migratie). Daarna ging ik alvast richting het kantoor, om te kijken of ik al wat dingen in gang kon zetten. Nou, Colombiaanse bureaucratie is a bitch. Niet alleen had ik zo’n beetje alle verkeerde documentatie, maar ik moest ook maar over 3 weken terugkomen, omdat mijn eerste visum nog niet was verlopen.

Daar bleeft het helaas niet bij. Na 3 weken leerde ik een duur lesje Colombiaanse  bureaucratie; visumverlenging. Je bent als toerist 90 dagen toegegestaan in het land, daarna moet je verlengen. Ik had in mijn hoofd 3 maanden. En iedereen weet natuurlijk dat 3 maanden niet precies 90 dagen is, maar iets meer. Daar werd ik even heel subtiel op gewezen toen ik bij migratie aankwam. Dit was mijn 91e dag in Colombia. Hallo, boete! Of ik 2 weken voor mijn vertrek naar Nederland even terug kon komen naar migratie, om mijn boete te betalen. 250.000 pesos.

Marktjes

Klein toertje door het centrum van een willekeurige stad, en je leert nogal gauw dat de meeste marktlui precies dezelfde dingen verkopen. In Bogotá heb je onder anderen een straat met winkels die alleen legerkleding verkochten, maar wel in elke kleur gewenst! Erg handig voor het vraag/aanbod verhaal. Let wel, dat de producen op dit soort markten meestal niet zelf zijn vervaardigd en soms ook aan de prijs zijn, als de markt zich bevind in een toeristisch gedeelte van de stad. Je kunt beter op zoek naar een kleiner marktje, dat geen vaste vorm heeft, maar slechts een (of een paar) dagen per week is opgesteld. Dat zijn over het algemeen de wat arme mensen uit de regio die neerstrijken in de stad voor een dagje verkoop. Dan weet je dat je geld rechtstreeks komt bij de mensen die een hand hebben gehad aan jouw producten!